"Aşk, denizin tuzu gibidir; varlığı tadı güzelleştirir. Yokluğu ise, geride sadece acı bir boşluk bırakır. Ama en kötüsü, ihanetin tuzuyla birleştiğinde ortaya çıkan o yakıcı taddır."
Hüseyin'in elinden düşen telefonun sesi, iskelenin sessizliğini bozmuştu. Gözleri, içinde bulundukları durumun tüm gerçeğini okumaya çalışırcasına Elif'in mavi gözlerine kilitlenmişti.
"Ne dedi o?" diye sordu Hüseyin, sesi inanılmayacak kadar alçak ve kontrol altındaydı. Ama bu sakinlik, fırtına öncesi sessizlikten farksızdı. "Onur mu? Nişanlı mı? Evlilik mi?"
Elif'in yüzü bembeyazdı. Sırrı, en kötü zamanda, en kötü şekilde ortaya çıkmıştı. Savunmaya çalışmadı. Yalana devam etmenin, aralarındaki her şeyi tamamen yok edeceğini biliyordu.
Elif başını yere eğdi ve sadece bir kelime fısıldadı: "Doğru."
Hüseyin, elini çekti. O güzelim, gün batımı randevularında, teknede, kumsalda ona dokunan o sıcaklık aniden donmuştu.
"Doğru mu?" Hüseyin'in sesi yükseldi, içinde yoğun bir acı ve öfke vardı. "Bana 'eşim' dedin, benim için savaştın, benim sicilimi temizlemek için bir yalan uydurdun. Bütün bunlar, kendi vicdanını mı temizlemek içindi, Elif? Yoksa burada bir macera yaşayıp, İstanbul'a nişanlına mı dönmek istiyordun?"
Elif, gözyaşları yanaklarından akmaya başlarken, Hüseyin'in ellerini tutmaya çalıştı. "Hayır, Hüseyin! Lütfen, izin ver açıklayayım. Her şey göründüğü gibi değil."
Hüseyin geri çekildi. "Ne görünüyor, Elif? Birkaç gün önce tanıştığım bir kadın, hayatının en büyük sırrını benden sakladı. Bütün bu 'proje ortaklığı', otele kurduğun tuzak, hepsi... benim sana inanmam için miydi?"
"Hayır!" diye fısıldadı Elif, gözyaşları içinde. "Onur'la olan ilişkim... çok uzun süredir bitmişti aslında. O, babamın iş ortağının oğlu. Bizimki, sadece bir iş ortaklığıydı, bir formalite. Düğün, bizim için de bir mecburiyetti. Aile baskısıydı. Ben buraya, her şeyi bitirmeye karar vermiş olarak geldim. Sadece... yüzleşmeye cesaretim yoktu."
Hüseyin'in yüzünde bir anlık tereddüt belirdi, ama acısı çok büyüktü. "Yüzleşmeye cesaretin yoktu, bu yüzden burada yeni bir hayat mı yarattın? Benimle? Elif, sen bana geçmişinden bahsetmiş olsaydın, seni anlardım. Ama sen, benim en büyük korkum olan o 'yalan'ın içine beni de çektin!"
Hüseyin'in geçmişindeki haksız yere atıldığı 'ihmal' suçu, onu yalana karşı bu kadar hassas yapmıştı. Elif'in yalanı, Hüseyin'in en derin yarasına dokunmuştu.
"Ben, senin için her şeyi bırakmaya hazırdım," dedi Elif, sesi kırılmıştı. "Bu tatil bittiğinde, İstanbul'a dönüp Onur'la olan nişanı atacaktım. Sana dürüst olmak istedim, ama o an cesaret edemedim. Sonra da her şey çok hızlı gelişti. Alara'nın seni tehdit etmesi, o yalan... Bütün bunlar bizi birbirimize bağladı."
Hüseyin, gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. "Bizi birbirimize bağlayan tek şey, bir yalan silsilesi oldu. Ben sana kendimle ilgili en kötü gerçeği söyledim. Sen ise, bana en büyük yalanı söyledin."
Hüseyin, artık orada durmak istemiyordu. İskeleden hızla uzaklaşmaya başladı.
Elif, arkasından ağlayarak bağırdı. "Hüseyin! Dur! Geri gel! Lütfen!"
Hüseyin duraksadı, ama arkasına bakmadı. Omuzları çökmüştü, sanki bütün denizin ağırlığını taşıyormuş gibiydi.
"Git buradan, Elif," dedi, sesi artık ne öfkeli ne de acı doluydu; sadece boştu. "Senin projelerin, senin yalanların, senin hayatın... benden çok uzak. Git ve o nişanlınla ne yapacaksan yap. Ben artık denizden başka hiçbir şeye inanmıyorum."
Hüseyin, arkasına bile bakmadan iskelenin sonunda kayboldu. Elif, dizlerinin üzerine çökmüş, sadece gözyaşları ve kalbinin kırık sesini duyuyordu. En büyük sırrı, hem onu Alara'dan kurtarmış, hem de aşık olduğu adamı ondan sonsuza dek koparmıştı.