Şimdiki zamanın içinde, küçük bir kasabada yaşayan Cemil adında bir çocuk varmış. Cemil, teknolojiye çok meraklıymış. Özellikle telefonlarla oynamayı çok seviyormuş.

Dışarıda arkadaşlarıyla oynamayı bırakmış, derslerine de eskisi kadar dikkat etmez olmuş, başarısı günden güne düşmüş. Sabah uyanır uyanmaz eline telefonunu alır, akşam yatana kadar da gözlerini ondan ayırmazmış. Ailesi, bu durumdan oldukça endişeliymiş. Annesi ve babası ona dışarı çıkıp oynamasını, arkadaşlarıyla vakit geçirmesini söylerlermiş ama onları hiç dinlemezmiş.

Bir gün Cemil’in dedesi köyden ziyaretlerine gelmiş. Cemil, dedesine “Hoş geldin.” demeyi bile ihmal etmiş. Gözleri sürekli telefona bakıp ara ara sulanıyormuş. Telefonla vakit geçirirken söylenenleri duymuyor, duyduysa da “Bir dakika, bir dakika!” diyormuş. Dedesi Cemil’e bakmış, ona şöyle demiş:

"Evlat, telefon güzel bir araçtır ama her şeyin fazlası zarardır. Sana bir hikâye anlatayım mı?"

Cemil, dedesinin hikâyelerini çok severmiş, bu yüzden hemen heyecanla;

"Evet, anlat dede!" demiş.

Dede anlatmaya başlamış: "Bir zamanlar bir çocuk varmış. Bu çocuk çok güzel bir bahçeye sahipmiş. Bahçede rengârenk çiçekler, tatlı meyve ağaçları ve kuşların cıvıldadığı yemyeşil bir çimenlik varmış. Ama bu çocuk bahçesiyle ilgilenmek yerine her gün elindeki parlak bir taşla oynamayı tercih ediyormuş. Taşı o kadar çok seviyormuş ki bahçesine dönüp bakmıyormuş bile. Zamanla bahçe bakımsız kalmış, çiçekler solmuş, ağaçlar kurumuş ve kuşlar başka yerlere uçup gitmişler. Çocuk bir gün taşından sıkılınca bahçesine dönüp bakmış ama artık her şey için çok geçmiş."

Tam bu sırada telefonunun şarjı bitmiş. Olacak ya, elektrikler kesilmiş. Cemil, zaten dedesinin ne demek istediğini anlamış.

"Dede, o çocuk ben miyim?” diye sormuş.

Dede gülümseyerek başını sallamış: "Evet, evlat! Sen de o çocuk gibi bahçeni ihmal ediyorsun. Telefonun seni eğlendiriyor olabilir ama gerçek hayatını unutmuşsun. Arkadaşlarınla oynamayı unutmuşsun!" demiş.

Cemil, önce ne yapacağını bilememiş. "Anne, dışarıya çıkabilir miyim?" demiş.

Cemil, mecburiyetten dışarıya çıkmış ve diğer çocukların neşeyle saklambaç oynadığını görmüş. İlk başta çekinse de sonunda onların oyununa katılmış. Cemil, o gün gerçek oyunların telefondaki oyunlardan çok daha eğlenceli olduğunu anlamış.

Elektrikler geldiğinde bile artık telefonu eline almıyormuş. Cemil, o günden sonra telefonunu sadece gerektiğinde kullanmaya karar vermiş. Arkadaşlarıyla dışarıda oyunlar oynamayı tercih ediyor, ailesiyle vakit geçiriyor ve derslerine daha çok çalışıyormuş.

Cemil, hayatındaki dengeyi kurmayı başarmış. Artık hem ailesi hem de kendisi mutlu olmuş. Mutlu bir çocuk olduğu için de başarılı bir öğrenci olmuş.

30.01.2025 Ankara
Durmuş Ali ÖZBEK
Eğitimci Yazar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi