Zamanın birinde, Yukarı Çağlar Köyü'nün Değirmen Önü mevkiinde yem-yeşil yaprakları ve havalanan dallarıyla tarlaların en dikkat çekici ağacı olan bü-yük bir ceviz ağacı yaşarmış.

Göz alıcı güzelliği ve ihtişamıyla herkesin ilgisini çeker, ancak şöhretiyle birlikte kendinde aşırı bir kibir de barındırırmış. Kendini tüm ağaçlardan üstün görür, büyüklüğüne hayran bir tavırla etrafından övgü beklermiş.

Bir gün, tatlı bir rüzgâr dallarını oynatırken yanındaki zarif bir çam ağacına kibirli tavrını elden bırakmadan seslenmiş:

"Hey, bana bir baksana! Ne kadar heybetli ve görkemliyim, dallarım gök-yüzüne kadar uzanıyor, yemyeşil yapraklarım ışıl ışıl parlıyor. Ama sen ise küçü-cük ve sıradan bir ağaçsın. Hiç kimse senin farkına bile varmaz!" demiş.

Küçük çam ağacı bu sözlere çok üzülse de sessiz kalmış. Ceviz ağacının ne kadar kibirli olduğunu bilirdi ve ona cevap vermek istemezmiş. Ormandaki diğer ağaçlar da ceviz ağacının bu tavırlarından rahatsızmış ama onunla tartışmaya girmek istemezmiş. Tarladaki pek çok ağaç, ceviz ağacının bu kibirli tutumundan rahatsızmış; ancak hiçbiri tatsızlık çıkmasın diye onunla tartışmaya girmiyormuş.

Bir gün ansızın kara bulutlar göğü sarmış. Havayı dolduran korkutucu bir gürültüyle güçlü bir fırtına sahneye çıkmış. Kasırga gibi esen rüzgâr, tarlalardaki tüm ağaçları sallıyor, her bir ağacı dayanıklılığıyla sınavdan geçiriyormuş. Koca ceviz ağacı, bu durum karşısında bile sakin ve gururluymuş. İçten bir güvenle dolup taşıyor ve "Ben güçlü bir ağacım, hiçbir rüzgâr beni yıkamaz!" diye böbürleniyormuş. Ancak dakikalar geçtikçe sertleşen rüzgâr, haykırarak onun dallarını kırmaya başlamış. Günlerce "Ben büyüğüm." diye övünen ceviz ağacı, en sonunda sarsılarak büyük bir gürültüyle devrilmiş.

Fırtına bittikten sonra oluşan sessizlikte, yıllarca küçümsenen küçük çam sapasağlam ayakta duruyormuş. Buna karşın, ceviz ağacı yerde paramparça yatıyormuş. Gösterişli ihtişamından eser kalmamış. Küçük çam, yavaşça devrilen ceviz ağacına eğilmiş ve asil bir sesle; “Unutma ki büyüklük sadece görünüşle değil, alçakgönüllülükle de ölçülür. Eğer diğer ağaçlara daha nazik davransaydın, bizleri küçümsemek yerine anlayış ve hoşgörüyü seçmiş olsaydın, belki şimdi kendini hiç bu kadar yalnız hissetmezdin.” demiş.

Ceviz ağacı, bu sarsılmadan neyi yanlış yaptığını fark ederek utancıyla başını eğmiş.

O günden sonra tarladaki diğer ağaçlar arasında kibir değil, dostluk hâkim olmuş. Herkes birbirine daha anlayışlı ve nazik davranmaya başlamış. Hatta eskisinden daha huzurlu bir yer hâline gelmiş.

07.01.2025 Ankara
Durmuş Ali ÖZBEK
Eğitimci Yazar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi