Bir zamanlar, uzak diyarların birinde, kalbi açgözlülükle körelmiş, adı sanı dillerde dolaşan zengin bir buğday tüccarı yaşarmış. Tüccarın öylesine büyük buğday ambarları varmış ki, içindeki tahıl taneleri saymakla bitmez, şehir halkının birkaç yılını geçindirmeye yetermiş. Ama tüccarın gözü bir türlü doymazmış. Her geçen gün daha fazla buğday istiyor, daha fazla para kazanmanın yollarını arıyormuş. Kış bastırıp da kar diz boyuna ulaştığında, şehirde kıtlık baş göstermiş. Halk açlıkla pençeleşirken, tüccar buğdayın fiyatını kat be kat artırmış. İnsanlar yalvarmış, yakarmış ama tüccarın kalbi taştanmış. Soğuk bir ifadeyle "Paranız yoksa açlıktan ölün!" dermiş.

Günler günleri kovalamış, kıtlık daha da derinleşmiş. Şehirdeki fırınlar bir bir kapanmış, evlerde ocaklar sönmüş. Tüccar ise ambarındaki buğdaylara bakıp keyiflenirmiş. Bir akşam, yine ambarına girmiş, gözleri parlayarak altın sarısı buğday yığınlarına bakmış. O kadar uzun süre bakmış ki, zamanın nasıl geçtiğini fark etmemiş. Hava kararmış, ambarın demir kapısı rüzgârın etkisiyle gürültüyle kapanıvermiş. Veli, kapının kilitlendiğini duyduğunda irkilmiş ama aldırmamış. “Nasıl olsa sabah gelip açarlar.” diye düşünmüş. Ne yazık ki, o gece şiddetli bir kar fırtınası başlamış. Ambarın kapısı kar yığınlarıyla öyle bir kapanmış ki, tüccarın çığlıkları dışarıdan duyulmaz olmuş. İlk başta paniklememiş, ambarın içinde bu kadar çok buğday varken nasılsa açlıktan ölmem diye geçmiş içinden. Oysa tüccarın unuttuğu bir şey varmış: Ambar ağzına kadar dolu olsa da, o buğdaylar onun için bir işe yaramazmış. Onları öğütüp ekmek yapacak ne fırını, ne de fırıncısı varmış. Su da yokmuş, ateş de.
Günler geçmiş, açlık tüccarın içini kemirmeye başlamış. Koskoca buğday ambarının ortasında, dizlerinin üzerine çökmüş, elini buğday tanelerine uzatmış. Ama ne yapsın ki, çiğ buğday taneleri karnını doyurmaya yetmezmiş. Susuzluktan dudakları çatlamış, güçten düşmüş. Gözleri buğday yığınlarında geziniyor, ama artık onlara iştahla değil, çaresizlikle bakıyormuş. Dışarıda fırtına dinmiş, güneş açmış. Şehirde yavaş yavaş hayat normale dönmeye başlamış. Ama ambarın içindeki tüccarın sesi soluğu kesilmiş.

Günler sonra, fırtına tamamen dindiğinde ve karlar erimeye başladığında, şehir halkı tüccarın ambarına gelmiş. Demir kapıyı güçlükle açtıklarında, gördükleri manzara karşısında şaşkına dönmüşler. Koskoca buğday ambarının ortasında, tüccar açlıktan ölmüş yatıyormuş. Etrafı, onu kurtarabilecek ama dokunamadığı milyonlarca buğday tanesiyle çevriliymiş.

İşte o gün, şehir halkı, gerçek zenginliğin karın doyuran paralarla değil, paylaşmakla ve insanlıkla geldiğini bir kez daha anlamış. Ve zengin tüccarın hikâyesi, açgözlülüğün insanı nasıl yok ettiğini fısıldayan acı bir masal olarak nesilden nesile aktarılmış.

20.07.2025 Yukarı Çağlar / Ermenek
Durmuş Ali ÖZBEK
Kültür Bakanlığı Halk Şairi