Hasarlı kelimeleri topluyordum mandalina bahçesinde. Kırık dökük, parça pinçik bütün kelimeleri büyük bir örme sepete doldurdum ilkin. Diğer büyük sepette ise mandalinalar vardı. Turuncu renk, güven demekti ve bu renkten çokça vardı mandalina bahçesinde. Akşam olduğunda ilk işim ocaklık denilen ufak kulübede hasarlı kelimeleri yakmak olacaktı. Önce çalı çırpı attım ocağa, sonra dikişleri sökülmüş, yamanacak hali kalmamış kelimeleri.

İnsan hüzne alıştığında bahçesinin sırf gazel olduğunu düşünür. Benim mandalina bahçemde ise bir sürü turuncu meyve vardı. Tek yapmam gereken şey bahçemi gazellerinden arındırmaktı. Yerdeki yaprakları toplamakla devam etmeliydim, bahçemi temizlemeye. Her kuru yaprakta, bir anımın saklı olduğunu bilerek hem de. Eğer yerlere düşmüşse anılar, toprak olmaya hazırlardı. Benim görevim ise bu buluşmayı hızlandırmaktı sadece.

En sağlam kelimeleri bahçe çiti yapmaya karar verdim ertesi gün. Akşam olunca eğri büğrü işe yaramaz kelimeleri yine sepete doldurup yakacaktım ocaklıkta. İşin en sevdiğim kısmı da buydu sanırım. Eskimiş kelimeleri yakıp, sağlam kelimeler edinmek, mandalina bahçesinden. Bahçelerin sağlam çitlere ihtiyacı vardı, sağlam ağaçlara, kışın ayazı, yazın kuraklığına aldırmadan zorlu coğrafyanın zorluklarına göğüs gerebilecek sağlam harflere ihtiyacı vardı.

Kendi sesini, sözlerini, harflerini dinlemek yorardı çoğu zaman insanı. O zaman başka harfleri konuk etmek istersiniz bahçenize. Tamamlanmış harfler bahçenize geldiği vakit ise turuncu bahçenin şenliği bir kat daha artar. Sağlam harfler, sağlam karakterler gibidir yamukluk bilmezler dolaştıkları evlerde. Benim harflerim turunç kokulu harfleri sever en çok. Rengi olmasa da kokusu güzeldir bu harflerin. Sevgi, sabır, sadakat üçgenini hem sorgulatır hem de yeniden inşa ettirir bu harfler. Kendimle baş başa kaldığım bir sürü akşamdan sadece birisinde harflerimle sohbet ediyordum. Ateşe yarım kalan kelimeleri attım o akşam. Yutkuntuların sesi vardı ateşin çıtırtılarında. Fazla takılmadım ateşsel ritüelin bu faslına.

Mandalina bahçesi güvenmek demekti, umut etmek demekti gönlümde. Hele de çitleri sağlam kelimelerden örülmüşse bahçenin isteyen içinde, isteyen de dışında kalmakta özgürdü. Benim için zor olan şey ise sağlam olanlarla çürük olanları ayırmaktı, yarımlarla, bütünleri. İki büyük örme sepetim vardı bu yüzden. Her sevinçte, keşfedişte mandalina sepetim yeni mandalinalara kavuşuyordu, yürek pazarında. Sıkıntılı, çıkıntılı olan her şeyi ise diğer sepetime ısmarlamaya alışmıştım artık.

Bahçemde çay yapacaksam kurutulmuş mandalina kabuklarını kullanıyordum. Pasta yapmak için mandalinaların suyunu, meyve yiyeceksem mandalina. Her şey bu turuncu meyvenin bana verdiği huzur ve güven üzerine kurulmuştu sanki. Mandalina topladığım bir sabah vakti Güneş' in ağaç dallarına yansımasını izlemeye koyulmuştum ki, kuşların sesi içimdeki doğaçlamayı büsbütün artırdı. Bir yalıçapkını kuşuydu, mandalina ağacımın dallarına konan. İşte bu kuş mandalina mevsimi boyunca her gün aynı dala gelip zarafetiyle bana en cıvıltılı hikayelerini anlattı doğanın, insanların ve hayatın. Bülbül sesini biliyordum, serçe sesini de, baykuş, kırlangıç hatta kumruların sesi çok bilindik seslerdi benim için. Ama yalıçapkını kuşu mandalina ağacıma konuncaya kadar bu zarafetten hiç haberim olmamıştı.

Ve bir gün yalıçapkını kuşum, belleğindeki güzel anıları toplayıp aynı göğün altında kendi ormanına uçtuğunda aslında usulca bahçemi de eski günlerdeki haline çevirdi. Eski günlerimde gazel toplamayı seviyordum ben. Eski günlerimde ateşin başında yara almış kelimelerimi yakmayı seviyordum ben. Ve eski günlerimde mandalina bahçemde farklı kuş seslerine takılmadan, yazıp çizmeyi, güven duymayı çok ama çok seviyordum ben. Şimdi olduğu gibi.