Bulam’dan yükseldi bir yüce duman,
Erenler yolunda vermedi aman.
Zahiri batını bildiği zaman,
Gönül aynasında sırdır bu Aziz.

Ağuiçen soyu, Ali neslidir,
Gönlü Muhammed’in gamlı yaslıdır.
Onun her kelâmı Hakk’ın sesidir,
Nurun deryasında birdir bu Aziz.

Yedi Oluk derler doğduğu yere,
Rahmet olup akar kuruyan dere.
Yüzünü sürenler erer zafere,
Mümin kullar için ferdir bu Aziz.

Şağmir’in başında türbesi bekler,
Gelenin derdine bin şifa ekler.
Saf tutmuş önünde ulu melekler,
Arşın gölgesinde hürdür bu Aziz.

Zehir sunsalar da bal eyler geçer,
Aşkın badesini bin defa içer.
İyiyi kötüden her daim seçer,
Kâmil meclislerde erdir bu Aziz.

Üç telli curası dertli iniler,
Onu dinleyince ruhlar yeniler.
Kur’an’ın sırrını kalbi fısıldar,
İlahi kelâmda kârdır bu Aziz.

Dünya malı için boyun eğmedi,
Elinin karası kalbe değmedi.
Kibir hırkasını asla giymedi,
Tevazu katında nurdur bu Aziz.

"Kuzu" der canlara, gönlünü açar,
Karanlık ruhlara aydınlık saçar.
Onun olduğu yerden kötülük kaçar,
Şeytanın bendine surdur bu Aziz.

Hastalara merhem, dertliye nefes,
Ona dar gelirdi şu fani kafes.
Hakk’ın rızasıydı en büyük heves,
Mazlumun ahına yardır bu Aziz.

İnsan sevgisini eylemiş zanaat,
Bir lokma ekmekle eder kanaat.
Gözünde küçüldü şan ve saltanat,
Gerçek hakikatte vardır bu Aziz.

Işığı parlar da cihanı tutar,
Sözleri dertleri derinden yutar.
Sevgi pazarında canları satar,
Aşkın ateşinde nardır bu Aziz.

Aşık Turhal der ki; yolu yolumdur,
Tutunduğum dalım, tutan kolumdur.
Dede’nin kapısı Hakk’a bölümdür,
Canlar bahçesinde vardır bu Aziz.