Kuru Dere Bulam’dır asıl mekanı,
Ağuiçen Ocağı, sönmez nişanı.
Ehlibeyt soyudur, canın cananı,
Yedi Oluk’tan doğan güneştir Aziz.

Zahiri bilir de batına dalar,
Gönül sarayında hikmetler çalar.
Işığı karanlık geceyi deler,
Hakk’ın dergahında ateştir Aziz.

Zehiri bal eyler hikmet eliyle,
Dermana kavuşur himmet diliyle.
Dostun bahçesinde sevgi gülüyle,
Nefesi yaraya ilaçtır Aziz.

Şağmir’in tepesi makamı, yurdu,
Aşk ile eritti içteki derdi.
Dünya hevesini geride koydu,
Mülke tamah etmez, bir hoştur Aziz.

Gösterişten uzak, sessizce yürür,
Her zerrede Hakk’ın yüzünü görür.
Aç olan canlara rızkını verir,
Cömertlik tahtında bir baştır Aziz.

Üç telli curası dertli mi dertli,
Sanki bir Kur’an’dır, özü hikmetli.
Mızrabı vurunca dili lezzetli,
Gönül deryasında sırdaştır Aziz.

"Kuzu" der canlara, şefkatle bakar,
Gözünden süzülen yaş olup akar.
İnsan sevgisiyle sineler yakar,
Kâmil mürşitlere yoldaştır Aziz.

Para pul neyine, gönlü zengindir,
Deryalar içinde sanki engindir.
Ali’nin kılıcı, aşkın dengidir,
Sabır dairesinde bir taştır Aziz.

Hastalar şifayı sesinde bulur,
Dertliler dermanı elinden alır.
Onu her duyan can hayranı kalır,
Bahar ortasında bir kıştır Aziz.

Tasavvuf yolunda bir ulu çınar,
Hakikat susuzu başına konar.
Aşkın ateşiyle her daim yanar,
Pervaneler gibi ateştir Aziz.

Nur olup parladı Anadolu’da,
İzleri kalmıştır her doğru yolda.
Arı olup gezdi çiçekte, dalda,
Petekte süzülen bir aştır Aziz.

Aşık Turhal söyler destan dilinden,
Kimse ayrı kalmaz mürşit elinden.
Ağuiçen bülbülü, sevda gülünden,
Ezelden ebede güneştir Aziz.