"Kıyamet Günü: 6 Şubat"

O gün, gökyüzü kızıl paltolu ve sessizdi, sanki doğa kendi iç sesini dinliyordu. Fakat saat 04:17'de yer, şiddetle konuşmaya ve homurdan maya başladı. Kahramanmaraş'ta Pazarcık’tan yükselen uğultu, sadece binaları değil, insan kalplerini de yerle bir etti.
"Bu bir kıyamet miydi?" diye mırıldandı Hatay’ın küçük bir köyünde yalnız yaşayan Ali Dayı, sesi titreyerek. Ömründe hiç böyle bir şey görmemişti. "Ben çocukken bizim köyde bir deprem olmuştu ama böyle bir şey değildi bu... Bu bir kıyametti be yavrum," dedi komşularının çocuklarına sarılırken.

Bir diğer yanda, Adıyaman’da genç bir anne olan Fatma, enkazın başında oturuyordu. Elinde bir kırmızı oyuncak araba vardı. "Oğlum, bana hep 'Anne, bu arabayı gökyüzüne fırlatabilir miyiz?' derdi. Belki şimdi gerçekten gökyüzüne çıktı," diyerek gözyaşlarını silmeye çalışıyordu.

Hatay’da bir yaşlı teyze, enkazın yanından geçen gazeteciye dönüp bağırdı: "Kıyamet geldi. Ama hâlâ buradayız. Buradayız çünkü bizim sevgimiz bu enkazı da aşar. Allah’ıma şükür!"

Ve sonra... İnsanlar geldiler bu illere. Türkiye'nin dört bir yanından, hatta dünyanın farklı köşelerinden yardım eli uzandı. Hiç tanımadığı insanların sesini duyan Mustafa, enkaz altındayken, "Kıyamet de olsa insanın insana olan sevgisi bunu aşar," diye içinden geçirdi. Saatler sonra kurtarıldığında, ümit çiçekleri açmış gibiydi sanki. Şaşkınlıkla etrafındaki yabancılara bakıp gözyaşlarıyla gülümsedi.

Bu hikayeler, o korkunç günün sessiz kahramanlarının ve derin yaralarının birer parçasıdır. Depremin büyüklüğü kıyamet olarak algılansa da, bu kıyametin küllerinden tekrar insan ruhunun gücü yükseldi.