"Kayıp Halanın Peşinde"

Deprem sonrası sokaklar, belirsizliğin ve acının sahnesine dönüşmüştü. İnsanlar sadece yıkılan binaların arasında değil, kaybolan hayatların izinde de bir umut arıyordu. Serhat bey, halası Semiha'nın izini sürmek için her yolu deniyordu. Ellerinde, şehir dışından bastırdığı kayıp ilanlarıyla Hatay’dan Adana’ya, Mersin’e uzanan bitmek bilmez bir arayış içindeydi. Onu gören herkes, bu kayıp hikâyenin acısını yüreğinde hissediyordu.

“Önce sosyal medyada paylaştım. Tanıyan, gören varsa bir ipucu verir diye düşündüm,” diyor Serhat. Ama bu yeterli olmadı. Halasının fotoğrafını cebine koydu, enkaz başlarında bekleyen insanlara göstererek sormaya başladı. “Tanıdığını, gördüğünü söyleyenler oldu. Ama çoğu emin değildi. Bir sağlıkçı, onunla karşılaştığını, hatta muayene ettiğini söyledi. Ama hala, şokun tesirinde olduğundan adını bile söyleyememiş.” Serhat'ın yüzündeki umutsuzluk, durumu daha da ağırlaştırıyordu. Gözleri hâlâ bir yerlerde bir mucize arıyordu.

Depremin ilk anlarında hissedilen o korkunç uğultu, şehrin her köşesinde yankılanıyordu. Sağlam bir şey kalmayan Hatay sokakları, hâlâ o mahşer gününün izlerini taşıyordu. İnsanlar, enkazların arasında yakınlarının isimlerini çığlıklarla çağırıyordu. Herkes, cılız bir ses bile olsa bir yanıt almayı umuyordu. Kimi bir nefes, kimi sadece bir isim arıyordu.

“Deprem anında dünya un eleği gibi sallandı,” diyordu Serhat. “Sonra o beyaz toz bulutu her şeyi kapladı. Şimdi ise o sessizlik daha da korkutucu. Herkes bir şey arıyor. Ben hala diyorum; başkası evlat diyor, kardeş diyor… Ama sesler yok. Ölüler konuşamaz diyeceğiz bir kaç gün sonra. Ne acı buna yürek dayanmaz...”

Serhat, sokaklarda ilanlarını asmaya devam etti. Umudu tükenmek üzereydi ama içindeki o küçücük kıvılcımı da kaybetmek istemiyordu. Çünkü o kıvılcım, kayıpları bulan, sevdiklerini enkazdan çeken her mucizede yeniden alev alıyordu.