"Dönüşümüz Allah'adır!"

Karadeniz’in yemyeşil vadilerinde, yayla kokularıyla büyüyen Aslı, ailesinin gurur kaynağıydı. Rize’nin küçük bir köyünden, bilgi ve sevginin ışığını yayma hayaliyle yola çıkmıştı. Tayini Antakya’ya çıktığında, hayallerini ve inançlarını da yanında getirmişti. İdealist bir öğretmen olan Aslı, sadece ders anlatmıyordu. O, öğrencilerine umut aşılıyor, merhameti ve dayanışmayı öğretiyordu. Maaşının çoğunu ailesine gönderiyor, geri kalanını ise Antakya’nın yoksul çocuklarına ayırıyordu. Kendisi içinse yalnızca yaşamaya yetecek kadarını bırakıyordu. Çünkü Aslı için mutluluk, yardım ettiği insanların gözlerindeki sevgi dolu ışıltıydı.

Depremden bir gün önce, arkadaşlarını evine davet etmişti. Yemek masasını büyük bir özenle hazırlamış, onlara sevdikleri menülerle dolu bir sofra dizmişti. Ev, mutfaktan yayılan mis gibi kokularla dolmuştu. Arkadaşlarıyla uzun uzun sohbet etmişler, kahkahaları odanın duvarlarında yankılanmıştı. Gece geç saatlere kadar süren bu sıcak buluşmanın ardından, herkes derin bir uykuya dalmıştı.

Ama kader, sabahın en sessiz anında konuştu. Saat 04:17’de yer altından gelen o korkunç uğultu, aniden bütün hayatları altüst etti. Antakya, o karanlık gecede sarsıntının tüm yükünü omuzlamıştı. Aslı’nın evi bir anda çöktü, ne o ne de arkadaşları depremin sesini duyacak kadar bir fırsat bulabildiler. Her şey bir anda yok oldu, tıpkı kurulan hayaller gibi.

Ellerini enkazda gezdiren bir kurtarma görevlisi, molozların arasında bir levhaya rastladı. Levha, yıkıntılar arasında sessizce duruyordu. Üzerinde şu cümle yazılıydı: "Dönüşümüz Allah'adır!" Bu yazı, enkazın derinliklerinde kaybolan bir hayatın sessiz bir mesajı gibiydi.

Aslı'nın hikâyesi, yalnızca molozların arasında değil, öğrencilerinin hafızasında da yankılanıyordu. Bir öğrenci, gözyaşları arasında şunları söyledi: "O melek kalbiyle bizim ışığımızdı. Hepimizin yüreğine devamlı umutla seslenirdi. Biz öğrencilerine ana baba olur onların elinden tutar, geleceğimizi inşa etmemize yardım ederdi." Arkadaşları, onun ne kadar fedakâr, ne kadar sevgi dolu olduğunu bir kez daha hatırladı.

Enkazın başında bekleyen bir annenin feryadı yükseldi: "Aslı! Lütfen dön! Hayata dön!" Bu, sadece Aslı’ya değil, enkazın altındaki herkes için yapılan bir çağrıydı. İnsanlar hayata dönsün diye yürekler bir olmuş, molozlar arasında umut arayan eller hiç yorulmamıştı.

Hayatın değerini en çok, onun kıyısında duranlar bilir. Aslı, kısacık ömrüne taşıdığı sevgiyi ve iyiliği sığdırmış bir yıldız gibi parladı. "Dönüşümüz Allah'adır," onun hikâyesinde yankılanan bir gerçeklikti; çünkü Aslı gibi insanlar, yalnızca dünyaya değil, aynı zamanda kalplere dokunmayı bilirdi.