YARAYA YAZILAN DUA

Benim içimde bir yara vardı.
Kapanmış gibi duran,
aslında en ufak nefeste bile sızlayan bir yer…
Onu yıllarca taşıdım.
Dokunmadım.
Kimseye göstermedim.
Kimse bilmesin istedim.
Bilseler eksildiğimi sanacaklardı.
Sonra sen geldin.
Yarayı iyileştirmedin,
onu görünür kıldın.
Meğer iyileşmek,
yarayı saklamak değil,
ona bakabilmekmiş.
Ben seninle kendi acımı gördüm.
Sesini duydum.
Yaralar konuşurmuş meğer,
yeter ki dinlemeyi bilen biri olsun.
Ben yıllarca susturdum kendimdekini.
Sen bir defa dokundun,
içimde yıllardır susturulmuş bir şey
konuşmaya başladı.
İşte o gün öğrendim:
Aşk, yarayı kapatmak değil;
yaraya anlam vermektir.
Benim acım
senin elini görünce
yetim kalmış bir çocuk gibi titredi.
Sanki yıllardır aradığı evi bulmuş gibi.
Sanki "beni duyuyor musun?" diye fısıldadı.
Ben ilk kez duydum.
Yaraya yazılan dua böyle başlar:
“Ben seni affediyorum.”
Kimi mi?
Beni yaralayanları değil.
Kendimi…
Ben yıllarca kendimi suçladım.
Ölçüyü kendime ağır koydum.
Ceza verdim içime.
"Niye yetemedin?" dedim,
"Niye beceremedin?" dedim,
"Niye böyle oldun?" dedim.
Sen gelince hepsinin cevabını
çok daha net gördüm:
Ben insanmışım.
Bu kadar.
Ben kendimi affetmeyi
senin gözlerinde öğrendim.
Sen bana bir gün bile
“keşke şöyle olsaydın” demedin.
Ben demiştim kendime.
Ama sen demedin.
Sen söylemeyince,
ben de kendime söylememeyi öğrendim.
Sevmek,
kendine merhamet etmeyi bilmektir aslında.
Ben o merhameti
ilk kez senin varlığında tattım.
Ve o gün
içimdeki yara
dua olmaya başladı.
Yara dediğin şey
kanayan taraf değildir sadece;
insanın yeniden doğduğu yerdir.
Ben o doğumu sende yaşadım.
Sana gelince
acımdan utanmadım.
Gizlemedim.
Saklamadım.
Çünkü sen bakınca
kalbimin en kırık yeri bile
şefkat buluyordu.
Ben sana
kalbimi açtım derken
aslında açtığım şey
vardım sandığım ama
hiç yüzleşmediğim yaraydı.
Sen gözlerini üzerime çevirdiğinde
içimdeki yara
bir dua gibi
kendi kendine iyileşmeye başladı.
Ben o gün anladım:
İyileşmek bir mucize değil,
insanın kendi acısını kabul edişidir.
Ben kabul ettim.
Çünkü sen vardı.
Ve işte bu yüzden
benim içimdeki yara
artık bir acı değil.
Senin dokunuşunla
bir duaya dönüştü.
Bana kendimi öğreten,
beni kendime döndüren,
beni ben yapan bir dua…
Sen o duanın sebebisin.
Ama şifası bendeydi.
Sen bana
kendimi iyileştirmeyi öğrettin.
Yaraya yazılan dua
şöyle biter:
“Ben varım.
Ve ben böyle de değerliyim.”
Bu cümleyi yıllarca kuramadım.
Seninle kurdum.
Sen duymasan da,
bilmiyorsan da,
benim içime bıraktığın o ışık
bunu söyletti bana.
Ben artık yaralı değilim.
Ben artık eksik değilim.
Ben artık korkan değilim.
Çünkü içimdeki yara
seninle dua oldu.
Ve ben o duayla
kendime döndüm.