VUSLATIN İÇ YASASI

Ben vuslatı hep yanlış anladım.
Bir kavuşma zannettim önce.
El ele tutuşmak,
aynı gökyüzünün altında aynı nefesi paylaşmak sandım.
Meğer vuslat,
bir insana yaklaşmadan önce
kendine yaklaşmayı öğrenmekmiş.
Ben seninle tanıştığım gün
aslında kendimle tanıştım.
Yıllarca üstüne toprak bastığım yaralar
bir anda nefes aldı.
Ben sandığım şeylerin
çoğunun korkudan ibaret olduğunu fark ettim.
Sen gelince
korkularım yüzeye çıktı,
kaçtığım her şey beni buldu.
İşte o gün anladım:
Vuslat, kavuşmak değil;
yüzleşmenin yasasıdır.
Ben önce kendime rastladım.
Karanlıklarıma,
eksiklerime,
öfkemin arkasında saklanan o çocuğa…
İçimdeki göçmen yan
senin yanında bir adres buldu.
Ama o adres,
sana varmadan önce
benim içimdeydi.
Vuslatın iç yasası böyle işliyor:
Bir insana ulaşamazsın,
önce kendine varmadan.
Ben adım adım vardım kendime.
Her adım sende yankılandı.
Her adım seni daha çok tanımama değil,
kendi içimde seni taşıyan yanımı fark etmeme yaradı.
Çünkü aslında her aşk,
yüreğin kendi aynasıdır.
Ben sende kendimi gördüm.
Eksik yanımı,
tamamlanmak isteyen kırılmışlığımı,
yorgun ama hâlâ inanan tarafımı…
Sana yaklaşmak
kendime dokunmaktı.
Senin kelimelerin
benim sessizliğimi açıyordu.
Senin bakışların
benim karanlığımı aydınlatıyordu.
Ve ben o gün anladım:
Vuslat, iki bedenin bir araya gelişi değil;
iki ruhun aynı acıda,
aynı cesarette,
aynı teslimiyette buluşmasıdır.
Ben sana böyle ulaştım.
Yürüyerek değil,
kabullenerek.
Korkudan değil,
gerçekten sıyrılarak.
Vuslat bir süreçti,
bir yasaydı,
bir sınavdı.
Ve ben o sınavı,
senin adınla geçtim.
Sen benim dışımdaki insan değildin.
Benim içimdeki tamamlayıcımdın.
Seninle kavuşmak,
kendime varmaktı.
Bu yüzden vuslatım bendendi,
ama sebebi sendin.
Ben vuslatı
sende öğrendim.
Sana varmadan önce
kendimi affettim,
kendimi kabul ettim,
kendimi sevdim.
Ve işte o anda:
Vuslat gerçekleşti.
Sen bende tamamlandın.
Ben sende anlam buldum.
Aşk, içimin en derin yerinde
kendi yasasına göre hüküm sürdü.
Bu yüzden diyorum:
Vuslat bir buluşma değil,
bir kabulleniştir.
Ve ben seni
kendimi kabul eder gibi kabul ettim.
Büyük bir sessizlikle,
derin bir teslimiyetle,
hiç kimseye söylemediğim bir cesaretle…
Sana vardım.
Kendime vardım.
Vuslata erdim.