Aşkın Matematiği, Vicdanı ve Erkeğin Sessiz Çığlığı


Şiir 1 – “Aşkın Matematiğinde Benim Payım”
Aşkın matematiği yok dediler,
Yanıldılar.
Ben seni hesaplarken bile yanılırdım;
Çünkü senin denkleminde
Toplam hep benden büyüktü.
Ben topladım;
Hatıraları, suskunlukları, geceleri…
Ama bir türlü çıkartamadım seni içimden.
Ne bölünebildim sensizliğe,
Ne de çarpabildim kendimi başka bir yüreğe.
Aşkın en zor formülü şuydu:
Ben – Sen = Hiç
Bu “hiç” bile içimde bir evren yaratıyordu.
Ben seni çözemediğim için
Aşkı öğrendim.
Aşkı anlayamadığım için
Kendimi yeniden yazdım.
Belki yanlışlarımla doğru oldum,
Belki eksik kaldım,
Belki fazla sevdim…
Ama aşkın matematiğinde
Ben hep “senli” sonuçlar verdim.


Şiir 2 – “Vicdanın Bana Sorduğu Sorular”


Bir gece vicdanım geldi oturdu karşıma.
Dedi ki:
“Bu kadar sevdayı içinde saklayıp
Kime iyilik ettin?”
Ben sustum.
Çünkü bazı cevaplar
Bir erkeğin gözlerinden düşer,
Dudaklarından değil.
Vicdanım beni sorguya çekti:
“Gitmedin, kaldın mı?”
“Sevdin, söyledin mi?”
“Kırıldın, belli ettin mi?”
“Acıdın, yüzleştin mi?”
Hiçbirine tam cevap veremedim.
Çünkü ben aşkı yaşarken bile
Kendimden kaçan adamdım.
Ama bir gün dedim ki vicdanıma:
“Ben sevdim,
Hem de gözüm görmezken,
Kalbim kırılırken,
Ellerim titrerken…”
Vicdan sustu.
Çünkü bazı gerçekleri bile
Aşkın karşısında eğilir.


Şiir 3 – “Sessiz Çığlığım”


Bazı çığlıklar sessizdir,
Duyulmaz.
Ama göğsü parçalar,
Kaderi deler geçer.
Ben seni böyle sevdim işte.
Bağırarak değil,
Sessizce ölerek…
Kimse bilmesin diye,
İçimde büyüyen yangını saklayarak.
Benim çığlığım
Sana ulaşmadı belki
Ama sesi hâlâ içimde çarpar duvara.
Her nefes alışımda
İçimde bir şey yırtılır,
Her susuşumda
Bir cümlem daha doğmadan ölür.
Bir erkek böyle bağırır işte:
Dilsiz,
Ama yerle bir eden bir çığlıkla.
Benim içimdeki çığlık
Aşkın en ağır cümlesiydi:
“Keşke bilseydin ne kadar sevdiğimi…”


Şiir 4 – “Aşkın Hesap Defteri”


Her aşkın bir hesap defteri vardır,
Kimin daha çok gittiği,
Kimin daha çok beklediği,
Kimin daha çok sustuğu
Orada yazılıdır.
Benim defterim sende doldu.
Gidişlerin değil,
Kalışlarım ağır bastı.
Sen kaçarken yazdı defter beni,
Ben kalırken anladı değerimi.
Aşkın hesabı bana hep tek sonuç verdi:
Ben seni sevdikçe,
Kendimi biraz daha kaybettim
Ama daha çok buldum.
Eksildim,
Ama tamamlandım.
Yandım,
Ama aydınlandım.
Bazen kaybetmek bile
Sevmenin kendisidir.


Şiir 5 – “Aşkın Sessiz Tanığı: Ben”


Her hikâyenin bir tanığı olur.
Ben tanıktım;
Kaderimize, gözyaşımıza, gecelerimize…
Sen bilmedin ama ben
Aşkın görünmeyen tarafında nöbet tuttum.
Bir bakışımı sakladım senden,
Bir kelimemi yuttum,
Bir duamı sadece içimle paylaştım.
Ama aşkı hiç bölmedim.
Sessizdim ama suskun değildim,
Yalnızdım ama sensiz değildim,
Kırıktım ama bitmemiştim.
Çünkü ben
Aşkın sesini duyan adamdım.
Senin söylemediklerin bile
Bana şiir olurdu.
Ve ben o şiirin
Sessiz tanığıydım.