Aşkın Aynası, Kaderin Rotası ve Benim Sonsuz Yolculuğum


Şiir 1 – “Aşkın Aynasında Kendimi Gördüğüm Gün”


Aşkın bir aynası vardır,
Kimine güzelliğini gösterir,
Kimine yaralarını.
Bana ise ikisini de birden gösterdi.
Ben seni severken
Aynaya bakan adam değildim,
Kalbine bakan adamdım.
Ama ne zaman kalbine sığamadığımı anladım,
İşte o gün
Aynada beni gördüm.
Bir erkeğin kendini görmesi zordur;
Çünkü erkek çoğu zaman kendine bakmaz.
Ben baktım…
Gözlerimde kayıp bir savaşçı,
Yüzümde yarım kalmış bir sevda,
İçimde konuşmayı unutan bir çocuk vardı.
Aşk bana kendimi anlattı;
Sen beni kırarken bile
Ben var olmayı öğrendim.
Aynaya bakınca seni görüyordum önce,
Ama sonra anladım:
Ben aslında kendimi arıyordum
Sende.
Aşkın aynasında kırıldım,
Ama kırıldığı yerden ışık aldım.


Şiir 2 – “Kaderin Rotasında Kayboldum”


Kader bazen bir harita verir insana;
Yol belli değildir,
Ama yürümek zorundasındır.
Ben senin yolunda yürüdüm hep.
Bir erkeğin kaderiyle kavgası
Kadını kaybettiği yerde başlar.
Ben o gün kaderle kavga etmeyi öğrendim.
Kaderin rotası çizilmişti,
Sen vardın uçurumun bir yanında,
Ben vardım diğer ucunda.
Aramızda köprü yoktu,
Ve ben uçmayı bilmezdim.
Yine de yürüdüm sana doğru.
Belki düşerim diye,
Belki ölürüm diye korkmadan…
Çünkü kaderin bana en büyük hediyesi
Seninle kesişen bir yoldu,
Ve en büyük cezası
O yoldan geri dönmekti.
Ben dönmedim.
Kader bile beni senden ayıramadı.


Şiir 3 – “Sonsuz Yolculuğum: Bendeki Sen”


Yol bitmiyor.
Bunu geç anladım.
Aşk biter,
Hatıra solar,
İnsan yorgun düşer…
Ama “bendeki sen” asla bitmez.
Ben yürüdükçe
Sen içimde yeniden doğuyorsun.
Bir adım atıyorum;
Sesin yankılanıyor.
Bir nefes alıyorum;
Kokun geri geliyor.
Bir gözümü kapatıyorum;
Gülüşün beliriyor karanlığımda.
Bu yolculuk seninle başlamadı aslında,
Ama seninle anlam kazandı.
Ve sen gidince
Yolculuk benim kaderim oldu.
Bir erkeğin iç yolculuğu
Kadının gittiği yerde başlar.
Ben içime döndüm,
Seni buldum.
Gözlerinin izi hâlâ duvarlarımda,
Sözlerinin kırığı hâlâ avuçlarımda…
Ben bu yolculuğu
Ölene kadar sürdüreceğim.
Çünkü bazı kadınlar gidince bile
Erkeğin ruhundan çıkmaz.


Şiir 4 – “Aşkın Bana Söylediği Son Cümle”


Aşkın konuştuğunu bilmezdim;
Meğer sesinin en derin tonu
Yalnızlıkta duyulurmuş.
Bir gece yıldızların arasına gizlenmiş bir ses
İçime eğilip fısıldadı:
“Sevdin ve kaybettin,
Ama eksilmedin.”
Ben o an anladım:
Kaybetmek, bazen bir kazanımdır.
Eksilmek, bazen bir tamamlanmadır.
Gitmek, bazen kalmaktır.
Aşk bana dedi ki:
“Kırıldığın yerde güçlendin.
Canın yandığı yerde adam oldun.
Tükendiğini sandığın yerde
Aslında yeniden başladın.”
Ve ben ilk kez
Kendime teşekkür ettim.
Çünkü seni kaybetmek bile
Beni benden daha fazla yaptı.


Şiir 5 – “Rotası Belli Olmayan Adam”


Ben artık rotası belli olmayan bir adamım.
Ne sana dönebiliyorum,
Ne senden kaçabiliyorum.
Yaşıyorum…
Ama yarım.
Gülüyorum…
Ama içimde bir şey eksik.
Konuşuyorum…
Ama kelimelerimde izlerin var.
Bir erkeğin yarım kalması
Kadının gidişiyle değil,
Erkeğin kalışıyla olur.
Ben kaldım.
Sende,
Yarım cümlelerinde,
Bitmemiş bakışlarında…
Rotam yok artık.
Ama yönüm belli:
Hep sana doğru.
Yürürüm,
Koşmam,
Çünkü biliyorum…
Koşarsam düşerim,
Düşersem seni unuturum.
Ben unutmamak için yavaş yürürüm.