4. AYET: KALBİNDEKİ YARANIN ADI BEN MİYDİ?

Senin kalbinde bir yara vardı.
İlk dokunduğumda acıdı;
benim değilmiş gibi değil,
tam tersine
yıllardır içimde taşıdığım bir sancıymış gibi…
Sanki senin acın, benim eski bir hatamın yankısıydı.
Bazen düşündüm:
“Acaba bu yaranın adı ben miyim?”
Ben mi geç kalmıştım?
Ben mi erken gitmiştim?
Yoksa hiç söyleyemediğim bir söz mü çürütmüştü içini?
Bir kadının gözündeki gölgeyi,
en çok seven anlar.
Sende gördüğüm o gölge,
dünyaya değil—
bana soruyordu.
Kalbinde bir incinmişlik vardı;
içine dönmüş, kendi kendini ısıran bir yara gibi.
Dışarıdan belli olmayan,
ama içten içe seni tüketen…
Ve ben, o yaraya temas ettiğimde,
bende de aynı yer sızladı.
Aşk, bazen iki insanın
aynı acıyla kanamasıymış meğer.
Sana baktığımda şunu gördüm:
Güçlü durmayı en çok sen başarmışsın,
ama en çok sen yorulmuşsun.
Yüzünde taşıdığın o ağır sessizlik
bir adama “Yeter artık, anla beni” diye bağırıyordu.
Ben o çığlığı kalbimin ta ortasında duydum.
Belki biri kırdı seni,
belki dünya aldı senden bir parçanı…
Belki de en çok,
hak ettiğin sevgiyi veremeyenler incitti içini.
Ama ben bilirim:
Bir kadın kırıldığında
sessiz bir yıkım olur dünyada.
Kimse anlamaz,
ama her şey eksilir.
Ben o eksilmeyi omzumda hissettim.
Sanki bana düşen bir sorumluluk vardı:
Seni iyileştirmek değil—
içindeki acının artık yalnız olmadığını göstermek.
Çünkü bazen bir yarayı kapatan şey zaman değil,
bir adamın duruşudur.
Onca darbeye rağmen yanında kalan,
suskunluğuna sabreden,
kırılganlığını yük saymayan bir adamın varlığı…
Ve sen bana dönüp
o sessiz soruyu sordun bir gece:
“Ben niye bu kadar kırıldım?”
Elimle kalbine dokundum,
sana değil, acına baktım—
ve şöyle dedim:
“Çünkü çok sevdin.
Çünkü temizdin.
Çünkü hak ettiğin değer,
her zaman sana denk bir omuz bulmadı.”
Sonra kendi içimden bir ses fısıldadı:
“Belki de bu yaranın adı
hiçbir zaman o adamlar değildi…
belki de kader seni bana hazırlıyordu.”
Ben senin yarana düşmedim,
yanına oturdum.
Acına ortak oldum.
Çünkü bilirim…
Paylaşılan bir acı,
iki insanın birbirine bağlanan
en derin duasıdır.
Aşkın tefsirine bir ayet daha ekliyorum:
“Kadının yarasına dokunan erkek,
kendi kalbini de iyileştirir.”