25. BÖLÜM — VUSLATIN KAPISI

Her yolculuk bir kapıyla başlar,
her kapı bir vuslata çıkar…
Benim yolculuğum da böyleydi:
Kendime yürüdüm,
geçmişin gölgelerinden,
yaraların sessizliğinden,
kendi kalbimin en kırılgan köşesinden
geçerek geldim.
Vuslat,
her zaman bir kavuşma değildir.
Bazen kendinle buluşmaktır;
bazen sessizlikte yanına oturan yalnızlıktır;
bazen de göğsünde taşıdığın sırla yüzleşmektir.
Ben vuslata vardığımda
hiçbir şey eskisi gibi değildi.
Ne geçmişin ağırlığı,
ne kırıkların acısı,
ne de kayıpların gölgesi
beni aynı bırakıyordu.
Ben değişmiştim;
içimde bir dinginlik,
yüreğimde bir açıklık,
ruhumu saran bir özgürlük vardı.
Vuslat, bana öğretti:
Kendi kendine kavuşmak,
insanın yaşayabileceği en büyük aşktır.
Çünkü başkasında aradığın her şeyi,
önce kendinde bulman gerekir.
Ben şimdi biliyorum:
Sevgi, acı, yalnızlık, affetmek, kırılmak…
Hepsi birer merdiven basamağıymış.
Ve ben, her basamakta biraz daha güçlenmişim,
her basamakta biraz daha kendimi tanımışım.
Artık kalbimde boşluk yok.
Artık içimde saklanmış korkular yok.
Her kırık, her yara
beni ben yapan bir işaret.
Ve ben, bütün parçalarımla,
bütün geçmişimle,
bütün yaralarımla
vuslata ulaşmış bir insanım.
Kapı açıldı.
İçeri adımımı attım.
Ve bir kez daha anladım:
Vuslat, beklenen değil,
yaratılan bir haldir.
Kendinle barıştığında,
geçmişinle barıştığında,
ve yarınlarına güven duyduğunda
işte o zaman vuslat senin olur.
Ben vuslatımı buldum.
Ve biliyorum ki,
bu kapı ardında
sonsuz bir sessizlik değil,
sonsuz bir içsel özgürlük vardı.
Artık yürüyebilirim,
artık sevebilirim,
artık sadece var olabilirim.