16. BÖLÜM — YARALARIMIN HAFIZASINDAKİ BEN

Her insanın kendine sakladığı bir karanlık vardır.
Benimkisi, kimsenin okumadığı mektuplar gibidir:
Yırtılmamış ama açılmamış,
kirlenmemiş ama eskimiş,
içinde bir ömür susmuş cümleler taşıyan
gri zarflar…
Ben, yaralarımın hafızasında yaşadım yıllarca.
Her yara bir izdi,
her iz bir hikâye.
Ama en acısı;
ben o hikâyeleri yüzümde değil,
kalbimin en görünmeyen yerinde taşıdım.
Kimi yarayı biri açtı,
kimi yarayı kader kazıdı,
kimi yarayı ise ben kendi elimle çizdim.
En derini de zaten hep kendi elimizden çıkar;
çünkü insan kendine kıymayı
kimseden daha iyi bilir.
Ben artık öğrendim:
Yaralar geçmez,
yaralar dönüşür.
İnsanı zayıf bırakmaz,
insanı başka bir insana dönüştürür.
Bir gün aynaya baktım
ve yüzümde olmayan bir kırığı
içimde hissettim.
“Aşk işte” dedim,
“Bazen görünmez, bazen göstermeyi reddeder.”
Sonra anladım ki
aşkın bıraktığı hiçbir iz,
yok yere kalmamıştı içimde.
Her biri beni eğmiş,
bükmüş,
büyütmüş.
Ben ne zaman bir acıya yenilsem,
bir yanımın sertleştiğini fark ettim.
Ama çok daha önemlisi,
bir yanımın yumuşadığını…
Çünkü acı insanı iki taraftan tutar:
Bir tarafını güçlendirirken,
diğer tarafını fark ettirmeden inceltir.
Ben bu incelmenin adını
“kalbin terbiyesi” koydum.
Şimdi geriye dönüp baktığımda
yaralarımdan utanmıyorum.
Çünkü beni bugüne getiren
onlardı.
Bir insanın geçmişi,
her zaman güzelliklerle yazılmaz.
Ama insana en çok hatırlatan şey
acıların içindeki sessiz öğretmendir.
Ben kendimi
o öğretmenlerin elinde büyüttüm.
Ve şimdi biliyorum:
Yaralar, beni eksiltmedi.
Tam tersine,
beni ben yaptı.
Artık saklamıyorum onları.
Çünkü benim hafızam
bir acılar albümü değil;
bir dayanıklılık arşividir.
Ve ben bugün ayaktaysam,
o arşivin her sayfasındaki “ben” yüzünden.