14. BÖLÜM — AŞKIN İMTİHANI: KALBİMLE TUTUŞAN GECELER

Aşk bana hiçbir zaman kolay sorular sormadı.
Hep en karanlık yerlerimde yokladı beni;
en güçsüz anlarımda sınadı,
en güçlü olduğumu sandığım vakitlerde devirdi.
Ben aşkı;
bir gülüşle başlayan,
ama bir ömür boyu taşıması gereken
görünmez bir yük gibi tanıdım.
Ne koysam yerine geçmedi,
ne anlatsam tam anlatamadım.
Aşk, bazen içime yerleştirilmiş
yanlış bir şifreydi.
Her çözdüğümde başka bir kilit çıkardı karşıma.
Her kilit beni yeniden kendime döndürdü.
Ben o gecelerde büyüdüm.
Sustum, sustukça içim konuştu.
Yandım, yandıkça anladım:
Aşk bir yangın değilmiş,
insanı kendi içinde kor haline getiren bir terbiyeymiş.
Ben o terbiye ile yeniden yoğruldum.
Geceler boyu kalbimle konuşa konuşa,
yenilgilerimi tek tek kabul ede ede,
bazı acıların aslında bana ait olmadığını
sonunda fark ede ede…
Aşkın imtihanı tam da buydu işte:
Sen birine giderken,
aslında kendinden geçiyordun.
Ve ben geçtim…
Kendimi ne kadar kaybettiysem,
o kadar buldum.
Ne kadar yanıldıysam,
o kadar doğruya dönüştüm.
Şimdi biliyorum:
Bir insanın aşka sınavı,
herkesle değil, önce kendisiyle olur.
Ve ben bu sınavdan —kırılarak da olsa—
başımı göğe kaldırmayı öğrendim.
Aşk beni yendi sandı;
oysa ben,
aşkın içindeki “ben”i kazandım