13. BÖLÜM — KENDİMLE KONUŞMALARIN KÜLLÜ SESSİZLİĞİ


Ben, en çok kendime söylediğim yalanlarda yoruldum.
Bir insanın en ağır yükü, başkasının ihaneti değil,
kendi kalbine ettiği vefasızlıktır.
Bazen içimde biri konuşuyor:
“Bırak, git, unut, dönme…”
Diğeri karşılık veriyor:
“Dur, sev, diren, bekle…”
Ve ben, iki ateş arasında su olup sönerken,
yine de aşkın küllerinden kendime bir isim oyuyorum.
Konuşmayı bilmeyen yanım susuyor,
susmayı bilmeyen yanım konuşuyor.
Belki de aşk böyle bir şeydi:
İnsanın kendini ikna etmeye çalıştığı
sonsuz bir mahkeme salonu.
Kendimle kavga ettiğim gecelerde
bir hakem yok,
bir kazanan yok,
bir kaybeden yok.
Sadece içimde yankılanan bir “Ben” var,
bir de o “Ben”i deliler gibi savunan başka bir “Ben”.
Ve biliyorum…
Aşk, dışarıdaki fırtınadan çok,
içimdeki gürültüyü dinlemeyi öğretti.
Bu yüzden bazen sessizliğim gürültümden ağır;
bazen gürültüm sessizliğimden daha anlamlı.
Ben, aşkla büyüyorum.
Kendimle kavga ede ede,
kendi küllüğümden yeniden doğa doğa,
yenilgilerimin bile bana bir şey öğrettiğini
kabullenerek.
Aşk, beni yararak değil;
beni yeniden kurarak sınadı.
Ve ben öğrendim:
Bir insan ancak kendi içindeki karanlığı yendiğinde,
bir başkasının ışığına layık olur.