Küçük Ahmet, artık kabristanı yol edinmişti.
Her sabah sessizce gider, Hacı Ahmet’in taşına dokunur, bazen konuşur, bazen de sadece ağlardı.

O sabah güneş daha yeni doğmuştu. Serin bir rüzgâr mezarlığın içinden esiyordu.
Kapıdan içeri girdiğinde, gözlerine inanamadı.

Hacı Ahmet’in mezarının başında, kendi yaşlarında bir kız diz çökmüştü.
Omuzlarına kadar dökülen saçları rüzgârla savruluyor, yüzü gözyaşlarıyla ıslanıyordu.
Kızın elleri taşın üzerinde titriyordu.

Küçük Ahmet bir an duraksadı.
Kalbi hızla çarpmaya başladı.
“O kim? Neden buraya geldi? Hacı Ahmet’in kabrinde neden ağlıyor?” diye düşündü.

Sessizce birkaç adım attı. Ama yaklaşmaya da çekiniyordu.
Ruhunun derinliklerinde tuhaf bir his belirdi:
Sanki bu kızın da kendi gibi bir yarası vardı.

Kendi kendine fısıldadı:
— Demek ki… sadece ben değilmişim bu yükü taşıyan.

Kız başını kaldırdı. Göz göze geldiler.
Küçük Ahmet’in yüreği daha da sarsıldı. Çünkü kızın gözlerinde kendi acısını gördü.