Yusuf, Hacı Ahmet’in “Yanımda olursanız giderim” sözünden sonra derin bir nefes aldı.
Arkadaşına umut olacak bir haber vermek istiyordu.
“Ahmet,” dedi, sakin ama kararlı bir sesle.
“Ben araştırdım. Dalında çok iyi bir psikiyatrist varmış. Profesör Doktor Kamil Kılıçarslan.”

Babası merakla Yusuf’a döndü:
“Gerçekten mi Yusuf? İyi miymiş?”

Yusuf başını salladı:
“Evet baba. Onun hakkında çok şey okudum.
İnsanların içine kapanmış hâllerini, kayıplarını, en ağır acılarını tedavi etmiş.
Hastaları onu sadece doktor değil, bir dost gibi anlatıyor.
Ben inandım ki, Ahmet için en doğru isim bu hoca.”

Gökhan da hemen araya girdi:
“Evet Ahmet, Yusuf doğru söylüyor.
Belki de bu Profesör Kamil, senin içindeki yükü hafifletmene yardımcı olur.”

Ahmet, sessizce yere baktı.
Kalbinde ağır bir direnç vardı ama arkadaşlarının samimiyeti onu düşündürüyordu.
İlk defa, derdini paylaşabileceği biri olabileceği fikri zihnine yerleşiyordu.

Derin bir nefes aldı, kısık bir sesle konuştu:
“Peki… deneyelim. Ama yalnız gitmeyeceğim.
Siz de benimle gelirseniz, kabul ederim.”

Babası o an gözleri dolarak Ahmet’in elini tuttu:
“Oğlum… yeter ki sen iyileş, biz her adımda yanında oluruz.”

Ve böylece, Hacı Ahmet’in hayatında yeni bir sayfa açılacaktı:
Profesör Dr. Kamil Kılıçarslan ile yapılacak ilk görüşme.