Aygül, iş yerinde günlerini yoğun bir şekilde geçiriyordu.
Sabahın erken saatlerinde işe gidiyor, akşam olduğunda yorgun ama gururlu bir şekilde odasına dönüyordu.
Her şey yeniydi; yabancı dil, farklı insanlar, soğuk şehir… Ama günlerden birinde işler biraz değişti.

Hayrettin adında genç bir iş arkadaşıyla tanıştı.
Güleryüzlü, neşeli ve enerjik biriydi.
İlk karşılaştıkları anda Aygül fark etti: Hayrettin’in samimiyeti ve esprili tavırları insanın içini ısıtıyordu.

Hayrettin de Aygül’ü fark etmişti.
Her fırsatta yanına geliyor, küçük şakalar yapıyor, birlikte iş arasında kahve molasında sohbet ediyorlardı.
Aygül, bir an olsun sıkılmıyor, Hayrettin’le geçirdiği dakikalar ona biraz eski mutluluklarını hatırlatıyordu.

Ama Aygül’ün kalbi hâlâ Hacı Ahmet’teydi.
Hayrettin’in enerjisi ve gülüşü onun dikkatini çekse de, içinde derin bir özlem ve hasret vardı.
Yani yeni arkadaşlıklar, eski aşkla çatışıyor, Aygül’ün duygularını karıştırıyordu.

O akşam, Aygül yatarken düşünüyordu:
“Hayrettin çok tatlı, eğlenceli biri… Ama kalbim hâlâ Ahmet için atıyor.
Bu karmaşadan nasıl çıkacağım?”