Hacı Ahmet, kayın babasının mezarına kapanınca bir anda bütün kalabalık derin bir sessizliğe gömüldü. Sessizlik öyle ağırdı ki, sadece onun titreyen sesinden, hıçkırıklarından ve toprağa düşen gözyaşlarının sesi duyuluyordu.

– “Bizlerin mutluluğu için sen hayatını adadın… Bak babam, torunlarını getirdim sana. Ben seni hiç görmedim… Ama sana karşı bu aşkın günahı herkese yüktür. Beni affet babam… Affet…”

Bu sözler yürekleri paramparça etti. Zeynep Nisa gözyaşlarına hâkim olamayarak eşinin yanına çöktü, sırtına sarıldı. Küçük Aslı ve Rüya şaşkınlıkla babalarının ağlamasına baktılar; hayatlarında ilk kez babalarının böyle çöktüğüne şahit oluyorlardı.

Aygül anne bastonuna tutunarak öne çıktı, gözleri dolu dolu oğluna bakarak fısıldadı:
– “Oğlum…Kayın baban seni tanısaydı inan çok severdi. Sen onun emaneti, onun gururusun. Hiçbir yük, hiçbir günah senin boynunda değil… Allah’ın yazdığı kaderden öteye kimse gidemez. Kendini suçlama…”

Mahalleden gelen büyükler de başlarını önlerine eğmişti. Rüzgâr kabir taşlarının arasından uğuldarken, sanki gökyüzü bile bu acıya ortak oluyordu.

Aslı ise minicik elleriyle çantasından çıkardığı kır çiçeğini mezarın üzerine bıraktı. “Dedeciğim, ben seni hiç tanımadım ama seni çok seviyorum,” dedi saf bir sesle.

O an mezarlıktaki herkesin gözyaşları daha da çoğaldı.