Bodrum’da geçen huzurlu günlerden sonra ikisi de kararlarını vermişti. Mahalleye dönüp ailelerinin rızasını alacaklar, sonra evlenip hayatlarını birleştireceklerdi. Ahmet, Zeynep’in gözlerine bakarak,
— “Artık saklayacak hiçbir şeyimiz yok. Mahalleye dönelim, herkes bilsin. Biz birlikte yürüyeceğiz bu yolu.” dedi.

Mahalleye döndüklerinde kalabalık merakla onları karşıladı. Kimi şaşkın, kimi umutla bakıyordu. En önemlisi Aygül’dü; annesinin yüzündeki tereddüt, Ahmet’in elini Zeynep’in elinde görünce yerini gözyaşlarına bıraktı.

Sevda da kızının yanında duruyordu. İçinde yılların pişmanlığıyla Ahmet’e yaklaştı:
— “Oğlum… Bu mahalle çok acı gördü. Ama belki de bu sevda, geçmişin kapanmayan yaralarını onaracak. Allah sizden yana olsun.”

Birkaç hafta sonra mahallede sade ama çok duygulu bir düğün yapıldı. Fenerlerle süslenmiş sokaklarda davullar çalıyor, kadınlar zılgıtlar atıyordu. Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa, el ele mahalle meydanında halay çekerken herkesin gözünde umut ışığı yanıyordu.

Nikâh kıyıldı, şahitlikleri Yusuf ve Gökhan yaptı. Nikâh memurunun “Evet diyor musun?” sorusuna Ahmet’in sesi gür ve netti:
— “Evet! Tüm kalbimle.”
Zeynep Nisa’nın titreyen dudaklarından çıkan “Evet.” ise bütün mahallede yankılandı.

Bir hafta sonra çift, bavullarını toplayıp Bodrum’a yerleşmeye karar verdiler. Mahalleden ayrılırken gözleri dolsa da içlerinde büyük bir huzur vardı. Çünkü bu kez bir ayrılık değil, yepyeni bir başlangıçtı.

Bodrum’da onları yine begonviller, beyaz evler ve mavinin binbir tonu karşıladı. Yeni evlerinin penceresinden deniz görünüyordu. Zeynep o manzaraya bakıp Ahmet’in elini tuttu:
— “Artık geçmiş değil, geleceğimiz var. Burada yeni bir hayat kuracağız Ahmet.”

Ahmet ise derin bir nefes aldı, yüzünde huzurlu bir tebessüm belirdi:
— “Ve bu hayat, yarım kalmayacak Zeynep. Bizim hikâyemiz, burada tam olacak.”