Bodrum’un bu ihtişamlı bölgesinde her şey bambaşkaydı. Beyaz evlerin arasında açan begonviller, sokaklara yayılan deniz kokusu, rıhtımda sallanan teknelerin huzurlu sesi… Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa için adeta yeni bir hayatın kapısı aralanmıştı.

Geceleri sahil boyunca yürürlerken, gökyüzünde parlayan yıldızların altında birbirlerine hayallerinden bahsediyorlardı. Ahmet’in gözlerindeki karanlık yavaş yavaş aydınlanıyor, Zeynep’in kalbinde ilk defa gerçek bir mutluluk filizleniyordu.

Bir akşam gün batımında Bodrum Kalesi’nin taş duvarlarının önünde oturdular. Deniz turuncuya çalan ışıklarla dans ediyordu. Ahmet Zeynep’in elini tuttu ve kısık bir sesle,
— “Burada hayat yeniden başladı sanki. Seninle geçmişi unutuyorum Zeynep.” dedi.

Zeynep ise gözlerinden akan yaşları saklamadan,
— “Ben de… Ahmet. Seninle buradaki her an, bana yeniden nefes almayı öğretiyor. Sanki bu şehir kalplerimizi onarmak için bizi çağırdı.” diye karşılık verdi.

Bodrum’un o büyülü atmosferi, ikisini de aşkın en saf haline sürüklüyordu. Artık sadece yan yana olmak yetiyor, geçmişin acıları her dalga sesiyle biraz daha uzaklaşıyordu.