Aziz Dede’nin namı, sadece Yedioluk’ta çaldığı curası ve şifa dağıtan eliyle değil, aynı zamanda manevi yolun zorlu kurallarını tereddütsüz uygulamasıyla da yayılmıştı. O, artık sadece bir âşık değil, yolun inceliklerine vâkıf, olgun bir mürşitti. Bu mertebe, beraberinde büyük bir imtihanı getirdi.
Bu imtihan, bir bahar ceminde, çevre ocaklardan gelen Dede’ler ve erenlerin toplandığı bir Erenler Meydanı’nda gerçekleşti. Cem, sadece zikir ve ibadet yeri değil, aynı zamanda Dede’lerin manevi yeterliliklerinin ve nefs terbiyelerinin sınandığı kutsal bir alandı. Bazı Dede’ler, Aziz Dede’nin genç yaşına rağmen ulaştığı bu manevi mertebeyi test etmek, belki de onun nefsini kibirden korumak istiyorlardı.
Meydan, gergin bir sessizlikle doluydu. Dede’ler meclisinde söz alındı. Bir yaşlı Dede, meclisin ortasına içi zehirli bir sıvı ile dolu bir bardak bıraktı. Sözleri, meydanın havasını kılıç gibi kesti:
"Yolun temizliğini ve Hakk'a olan teslimiyetini ispat etmek isteyen, bu zehri içip Erenler’in huzurunda kendi nefsini terbiye ettiğini göstersin. Zira, kalbi kirli olan için bu zehir ölüm getirir; kalbi Nur ile dolu olan için ise şifa olur."
Zehir ve Teslimiyet
Meydandaki herkes, nefesini tuttu. Bu, sadece bir keramet testi değil, aynı zamanda imana ve teslimiyete dair en büyük sınavdı. Aziz Dede, hiçbir tereddüt göstermedi. Yüzünde, curasını çalarken yayılan o aynı huzurlu tebessüm vardı. O, nefsinden ve bedeninden korkmuyordu; çünkü biliyordu ki, eğer kalbi Hakk ile doluysa, zehir dahi ona zarar veremezdi.
Sakin adımlarla bardağa yürüdü. Eğildi, bardağı eline aldı ve gözlerini kapattı. Dudaklarından sadece bir fısıltı döküldü: "Ya Ali, Ya Hızır."
Hiç duraksamadan, o acı, öldürücü zehri bir yudumda içti.
Meydan kaskatı kesilmişti. Bir anlık sessizliğin ardından, beklenen mucize gerçekleşti.
Keramet: Bal Damlası
Aziz Dede’nin vücudu, zehri kabul etmedi. Zehir, onun manevi saflığı ve nefsindeki arınmışlık nedeniyle, bedenin en uç noktası olan parmaklarına doğru hareket etmeye başladı.
Toplanan kalabalık, dehşet ve hayranlık dolu gözlerle izliyordu: Zehirli sıvı, Dede’nin parmak uçlarından, sanki cam bir şişenin ağzından süzülür gibi, tatlı bir bal damlası görünümünde ve parlaklığında dışarıya akıyordu.
Damla, yere düşmeden önce havada asılı kalmış gibiydi; parlıyor ve Aziz Dede’nin ruhanî temizliğini ilan ediyordu.
Dede, boş bardağı yere bıraktı ve ellerini havaya kaldırarak şöyle dedi:
"Canlar, bu mucize benim değil. Bu, Eline, Diline, Beline sahip olanların, doğruluktan ayrılmayanların ve Hakk’a tam teslim olanların Kerametidir! Zehir, kirli kalpte kalır. Nur, zehri bile bal eyler."
Bu olay, Aziz Dede'nin Kâmil İnsan mertebesine ne kadar yaklaştığını tüm erenler meclisine gösterdi. O, sadece bir cura ustası değil, aynı zamanda manevi yolun en zorlu sınavını geçmiş, Hak Nefesi ile dolu bir rehberdi. Artık Aziz Dede'nin namı, sadece müziğiyle değil, sarsılmaz imanı ve mutlak teslimiyeti ile de anılacaktı.