Ab-ı Hayat’ın Damlaları
Âşık Hüseyin Turhal, o gün AP Aziz Dede’nin türbesinden ayrılırken, sadece bir hikâyenin ilhamını değil, Ab-ı Hayat şerbetinin manevi gücünü de yüreğinde taşıyordu. Bu şerbet, fani bedeni ölümsüzleştiren sihirli bir su değil; ezeli ilmi, tükenmez aşkı ve mutlak doğruyu gönülde sonsuza dek yaşatma kudretiydi.
Roman boyunca anlatılan tüm sırlar, kerametler ve ilimler; Cifr-i Nokta, Ebced’in harfleri, Yıldız İlminin kutbu ve İsm-i Âzam’ın Hatemi—hepsi bu Ab-ı Hayat’ın damlalarında erimişti. Dede, bize, bilginin en büyük amacının aşkı ve birliği beslemek olduğunu öğretmişti.
"Yedi oluktan akan mana şerbeti, kalbi ayrılıktan, dili yalandan, eli haramdan arındırır. İşte o an, sen de Erenler Bahçesi’nde açan bir gül olursun."
Üç Telin Ebedi Hikmeti
Aziz Dede’nin üç telli curası sonsuza dek suskun kalabilir. Ancak o tellerin ruhu, nesilden nesile aktarılmaya devam edecektir. O ruh, Kâmil İnsan felsefesinin nihai ve en güçlü özetidir:
Dilde Doğruluk: Musa'dan gelen adaleti kalbinde taşımak.
Gözde Aşk: Davut'tan gelen şiir ve ahenkle dünyaya bakmak.
Özde Birlik: Muhammed ve Ali’nin rehberliğinde ENEL HAK sırrını idrak etmek.
Dede’nin zehri bal eylemesi, bir efsane değil; nefsin ve kötülüğün, saf aşk ve teslimiyet karşısında eriyip yok olduğunun en güçlü kanıtıdır. O, bu sonsuz aşk ile donanmış bir Kutup olarak, yılanları bile Asuman eylemişti.
Kapanışın Mührü
Bu roman, Hüseyin Turhal’ın bir biyografi denemesi değil, Aziz Dede’nin manevi tecellisinin bir kaydıdır. Yazar, Dede’yi yazarken kendisi de bir âşık olmuş, İlm-i Havas’ın esrarını kalemiyle mühürlemiştir.
AP Aziz Dede’nin Işığı, Yedioluk’taki ulu meşe ağacının altından, Metafizik’in esrar yoluyla kalplerimize yayılıyor. O bize şunu öğretti: Dışarıdaki dünya ne kadar karanlık olursa olsun, kendi içindeki İsm-i Âzam Hatemi’ni taşıyan her insan, kendi kaderinin ve çevresinin ışık saçan kutbu olabilir.
Işık sensin. Aşk sensin. Hikmet sendedir.