Gönül bir bağ idi, hazan vurdu yâr,
Ne bülbül seslenir, ne de güller açar.
Gözümden dinmeyen seldir bu efkâr,
Sensiz bu dünyada ömür zor geçer.

Senden ayrı düşmek ne büyük ziyan,
Derdimi kimseye edemem beyan.
Uzakta olsan da kalbimde her an,
Adın bir tespihtir, dilimde uçar.

Yâd ellerde gezer, yâd olur dilim,
Aşkının ateşi köz oldu, külüm.
Ne zaman biter bu gurbet, bu zulüm?
Hicran yeli eser, ruhumu göçer.

Bir zamanlar idik yanyana mesut,
Şimdi her köşe başı bana bir tabut.
Ne bir mektup gelir, ne de bir umut,
Sensizlik canımdan canımı biçer.

Ah çekip ağlarım, taşa sorarım,
"Nerededir o yâr?" diye ararım.
Yollara bakmaktan yorulur gözüm,
Gözyaşım dereler, dağlardan aşar.

Dostlar, bilmez ki ben ne hâldeyim,
Gönül yıkık, viran, bir garip evdeyim.
Aşkın pazarında hem alıcı, hem beydeyim,
Her neye uzansam elimden kaçar.

Der ki Aşık TURHAL bu fani cânım,
Elbet bir gün biter bu dert, bu tanım.
Kavuşmak mahşere kalsa da sanım,
Aşkın bu bedenden ebedi geçmez.