Antik Kommagene Krallığı'nın kutsal zirvesi Nemrut Dağı'nda, devasa tanrı heykellerinin gölgesinde, yasak bir aşk filizlenmişti.
Sila, dağın eteklerindeki bereketli topraklarda yaşayan bir dokumacı kızdı. Her sabah, ipliklerini güneşte kuruturken gözleri daima zirveye, babası tarafından yapılan ve başı gövdesinden ayrılmış devasa heykellere takılırdı. Onun hayatı, sabırla atılan her ilmek gibi düzenliydi.
Canan ise, kraliyet soyundan gelen genç bir muhafızdı. Yüce Kral Antiokhos'un ebedi vasiyetini korumakla yükümlüydü; yabancıların ve soylu olmayanların kutsal zirveye çıkışını engellemek onun en önemli göreviydi. Kural kesindi: Halk, Güneş'e hayran kalmalı, ancak Tanrılarla arasına mesafe koymalıydı.
Sila ve Canan'ın yolları, zirveye çıkan gizli bir patikada kesişti. Sila, rüyasında gördüğü bir deseni aramak için korkusuzca tırmanıyordu. Canan ise onu durdurmak zorundaydı.
"Geri dönmelisin," dedi Canan, sesi emir veriyordu ama gözlerinde tuhaf bir merak vardı. "Burası yasak bölge. Kralın vasiyeti çiğnenemez."
Sila, elindeki iplik sepetini sıkarak Canan'a baktı. "Ben Tanrı'dan korkmam, kralın taşından da. Ben sadece Güneş'in ilk ışığıyla yıkanan o görkemi görmek istedim. Belki aradığım desen oradadır."
Canan, kızın cesaretinden etkilendi. İlk kez birisi ona itaat etmiyordu. O günden sonra, gizli patika, iki genç kalbin buluşma noktası oldu. Canan, görevini hiçe sayarak her sabah gün doğumundan hemen önce Sila'yı zirveye çıkardı.
Doğu Terası'nda, dev tanrı heykelleri parçalanmış başlarıyla birlikte sessizce beklerken, Sila ve Canan soğuk havaya rağmen sırt sırta verip Nemrud'un Güneşi'nin yükselişini izlerlerdi. Güneşin ilk ışıkları taştan yüzlere vurduğunda, altın bir ışıltı dağın her yanına yayılır, sanki taştan tanrılar onları kutsuyordu. O an, ne Sila dokumacı, ne de Canan muhafızdı; sadece, Nemrud'un Güneşi'nin büyüsüne kapılmış iki aşık.
Aşkları, Kral'ın kulaklarına kadar ulaştı. Kral, soylu muhafızının fakir bir köylü kızıyla gizlice buluşmasına öfkelendi. Canan'ı ihanetle suçladı ve onu dağın doruklarındaki bir mağaraya hapsetti.
"Sana bir seçim hakkı veriyorum," dedi Kral, Sila'ya dönerek. "Aşkın uğruna, Nemrud'un tüm heykellerini bir gecede eski ihtişamına döndür. Yapamazsan, sevgilin sonsuza dek o mağarada kalacak."
Sila umutsuzluğa kapılmadı. Tüm köylü kadınları topladı, ipliklerini bıraktı, tüm gücüyle dağa tırmandı. Ne taş taşıyabilir, ne de heykelleri onarabilirdi. Ancak Sila, dokumacılığın en büyük sırrını biliyordu: birleştirmek.
Şafak sökerken, Kral ve muhafızları zirveye çıktı. Heykeller hala parçalanmıştı, ama Doğu Terası'nda nefes kesici bir manzara vardı. Sila ve Canan, tüm halkın yardımıyla, her biri bir heykel başının önünde, dağın eteğinden topladıkları binlerce renkli kır çiçeğini ve yün ipliğini kullanarak, dev heykellerin boyunlarına ve taçlarına dokunmuş devasa bir çiçekten taç takmışlardı. Altın sarısı, bordo ve mavi ipliklerle örülmüş bu taçlar, Nemrud'un Güneşi doğarken alevleniyor, heykellerin cansız taş yüzlerine hayat veriyordu.
Kral, bu ihtişam karşısında şaşkına döndü. Sila, Canan'ın elini tutarak ileri çıktı:
"Kralım, siz tanrıları taşa, aşkı yasağa hapsettiniz. Ama Nemrud'un Güneşi, birleştirilen her parçanın, atılan her ilmeğin, yeşeren her çiçeğin daha büyük bir güzellik yarattığını gösterir. Aşk, taştan daha güçlü, yasağın ötesinde ve Güneş'ten daha parlaktır."
Kral, bir an Nemrut'un Güneşi'nin alevlenen parlaklığına baktı. O an anladı ki, heykellerin ihtişamı sadece taşta değil, onu izleyen gözlerin aşkında ve hayranlığındaydı. Kral, Sila ve Canan'ı affetti.
Sila ve Canan, Nemrut'un Güneşi'nin altında evlendiler. Ve o günden sonra, Nemrut Dağı'na gelen herkes, gün doğumunu izlerken, aşkın en büyük sanat eseri olduğunu fısıldayan bir rüzgarla karşılanırdı...