Kırık bir kapı eşiğiydi onun hayatı. Ne tamamen içerideydi, ne de dışarıda.
Murat, o eşikte durdu. Bir adım atsa, yoksulluğun çamurlu topraklarına geri dönecek; bir adım atsa, İstanbul’un ipek elbiseli kulelerine, ulaşılmaz gökyüzüne tırmanacaktı. Bazen gökyüzünün sesi, tuğla ve harç kokusunu bastıracak kadar güçlü gelirdi. O ses, ona mimar olmayı, hayal etmeyi, bu şehrin çehresini kendi elleriyle çizmeyi vaat ederdi.
Ama hayat, ona mimarlık defterini değil, sırtına yüklenen bir inşaat çuvalını uzattı. Babasının acısı, annesinin gözyaşları ve yoksulluğun görünmez duvarları, onu ait olduğu zenginlikten değil, hak ettiği onurdan ayırıyordu.
Karşısında, paranın ve gücün kristal kulesinde yaşayanlar vardı. Onlar ki; parayla sadece binaları değil, insanların ruhlarını da inşa edebileceklerine inanırlardı. Özellikle de, o kuleye tırmanmaya çalışan, Murat gibi inatçı ve dürüst ruhları.
Bir çarpışma anı. Bir kahve lekesi. Bir işçinin kirli eliyle bir mimarın ipek elbisesi arasındaki o kısa temas... İşte o an, iki dünya arasındaki savaş başladı.
Bu, paranın onuru satın alamayacağının ispatı için, bir genç adamın kendi hayatını tehlikeye attığı hikayedir.
Bu, Murat'ın Acı Hayat'ıdır.
Hüseyin TURHAL