Bir tek sen geleceksen açılıyor kapılar,
Ama sen yoksun.
Gecenin hamurunda isyan ve sitem var.

...

Ellerinde kırıldım, taş gibiydim
Tam hayatımı yaşayayım derken
Kem gözlerin değdi, bitti gençliğim

Kurulan hayaller hayal oldu kaldı

...

Bir gülüşü ile cenneti verenin
Solmasın dalınca açan güllerin
Yüreğinde açmıyorsa dalında kalsın

Küstürdünüz hayattan hep bezdirdiniz

...

Düşlerimin enkazıdır şimdi
O hiç geçmediğim sokak....

Yakıp geçtin ya
Küllerin mor beyazıdır şimdi

...

GENÇLİĞİMİ ALDI BENDEN
TUTUNACAK BİR DALIM KALMADI
İSTERDİM GENÇLİĞİMİN GERİYE GELMESİNİ
YALANLAR İLE AVUNUP
KENDİMİ KANDIRIP DURDUM BOŞ SÖZLER İLE

...

Kulaklarını tıka
Onlar bozmuş fiyaka
Geniş ol kara kızım

Yavrularla ilgilen

...

Suyunu çıkarır taşı sıkardım.
Aynalara yandan yandan bakardım.
Yıllar Bana gençliğimi Geri ver.

Divaney,im artık beden yaşlandı.

...

Yaşamda kısıtlı bir alanda olma zorunsalı ölümlün gerçekliğinde düşüncede oldukça rahat olma şansını kendimize verebilirmiyiz. Bu sürecin adımlarında aile toplum töreler din gibi özgün varsalların etkisi ne olabilir. Yaşamda nerde duruyoruz. Dogrusu insan toplumsal bir canlıysa onun bireyselliğinin sınırları nerede bitiyor.Bizi şahsiyet olarak var eden etkenler ruhumuzu nerede nasıl besler oluyor.Toplummu yoksa kendince var olmak isteyen insanmı beklentide öncül oluyor.Neyi niçin ne kadar yaşayabiliyoruz.Toplumu onun hücresel varlıgı aileyi hangi döngü yaşatıyor.Sosyal bir varlık olarak bizi etkeleyen tüm kutsallarımızın başlangıç yada bitiş sınırı olasımıdır. Yoksa degirmende ezilen bugday başaklarımıdır toplumcu yanımızla halcemiz. Niçin ahlaksal olarak samimi olamıyoruz.İnsanca yaşam yolculugumuzda kurdugumuz uymamız istenilen yapılarda insanca hakça bir yaşamdan mahrum bırakılıyoruz.Ekmegi aşkı umudu niçin birileri kendi çarklarında yitikleştiriyor. İnançlarımız bizim kurtuluşumuzmu yoksa felakatimizmi oluyor. Yaşamın her sürecinde niçin yetmezlik içinde kalıyoruz. Baş edemedigimiz hastalıklar önleyemedigimiz sömürü düzenleri gerçeklerle bagını koparmış yanılgılar teknolojinin yetkenligindeki güçsel sınırsızlık yılgın korkular insan olarak bizi niçin mazlumlaştırıyor.
Çogunlugumuz kendimiz olamıyoruz .Törelerimiz bir yandan bizi beslerken bir yandan neye niçin katlandığımızı yaşamın sınırsalını görmezden geliyoruz.Belkide içimizdeki kelebeklerin akrepleşmesinin acısını yaşıyoruz.Sert görünmeyi toplum üst bir değer olarak görmeyi sürdüre dursun. Biz insan olmanın verdiği hazı yaşamakta biçare kalıyoruz. Ah nasılda çabuk unutur görünüyoruz ölümün bize soktuğu hançer acılarını. Yavan sofraların garip yoldaşları olarak yorgun kervanların sahipsiz yolcuları olmuşuz.
Yaşammımızın kendimize ait olduğunun farkında olmalı artık. Birilerinin memnun etmek için bir hayatı kabullenmek anlamsızlaşıyor. Tanrı bizi birilerini memnun etmek için yaratmadı bencilleşmeden kinleşmeden kendi birey olgunluğumuzu yaşatmanın toprağına tohumlar atabilmeliyiz.Tanrıda böyle ister. Bilmeliyizki ölüm bizi yalnız buluyor o zaman inanç yolculuğumuzda umut düşlerimizde içsel olmalı. Bırakın yaşamı özgürce yürümenin yoldaşı olalım. Hayat bizim hayatımızsa eğer unu nasıl yaşamak gerektiğine bırakın biz karar verelim !

Anadolu

...

/bütün arzu hallere
Kelimelerim dizginleniyor
/hasretlenir gibi ibriğine bir defada şimaline resmî ederek

...

HAYATIN TÜMÜ YALAN
DOSTLUKLAR ARKADAŞLIKLAR YALAN
SEVMEK SEVİLMEK YALAN
GENÇ YAŞIMDA YIKTI BENİ KEDER
SAÇLARIMA AKLAR DÜŞTÜ

...