ELİF BE

ELÝF BE

Gençlik bitti de duruldum,
Koþtum koþtum da yoruldum.
Nefsini din edinenle,
Ayný sofraya kuruldum.

Aða bildim, paþa bildim,
Ondan sonra lafa geldim.
Düzgün giymiþ; adam sandým,
Bu cahili kalpten sildim.

Elifbe’yi söyler durur;
Ayetlere ilgisi yok.
Yatar kalkar rüya görür;
Bundan baþka bilgisi yok.

Allah’ým, bize yardým et!
Mahþerde yerimiz har.
Hey! Aklýný kullan millet!
Bu dünyada iþimiz zor.

Toplar da toplar, mallarý,
Yýðdýkca da hazzý bitmez.
Bilir de doðru yollarý,
Bir türlü ayaðý gitmez.

Ballý börek, yaðlý çörek;
Sofrasýndan hiç kaldýrmaz.
Yalan yanlýþ üfleyerek,
Hocalýktan kýl aldýrmaz.

Sözüm ona, buna deðil,
O kendini bilenedir.
Boþ iþe neden ki meðil,
Bana ayetleri getir!

Duydum, "Ayet Yetmez" dersin,
Kuran’ý mý yalanlarsýn?
Allah açýk anlatmýþken,
Hep akýl bulandýrýrsýn.

"Allah’ýn Ýpi" dururken,
Bu kadar fýrkalar niye?
Elâlem aya giderken,
Bizim hâller cahilce.

14.02.2016

MCÝO
Sosyal Medyada Paylaşın: