bu insanlar bitmiyor telaþlarýndan tanýyorum onlarý kendi korkularýmdan neþemden burukluðumdan
biri kalkýp diðeri oturuyor masama sandalye ayný sandalye ben ayrý ben
büyüttükleri kadar sanýyorum kendimi büyüttükleri kadar inanýyorum dünyalarýna
sigaramý yakan beni de yaktýðýný zannediyor kadehimi dolduran beni de boþaltacaðýný
hiç bitmiyor bu insanlar ben yaþlanýyorum beni hala yirmimde zannediyorlar
hiç unutmam geçenlerde biri belki biri deðil bir diðeri hadi evlerin zillerine basýp kaçalým dedi kendi zilimin yerini unutmuþken hem de beni ortalýk yerde böyle gülümsetti
hiç açýlmayan kapýlar geldi aklýma bir kez olsun gýcýrdamayan hayata aynalý, ahþap, tokmaðý kýrýk o kapýlar kim bilir kimlere kapý oldular
hiç bitmeyecek bu insanlar biliyorum bu zil sesleri ilk genç heyecanlar
kendi gýcýrtýmdan biliyorum yaþamayý kendi yaðýmdan kendi aralýðýmdan
bir kez açýldý mý o kapý eþiðinizdeki tozlardan tanýyorsunuz insanlarý
mç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Jir gnsk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.