Güneþli bir nisan günü...Saat on ikiye doðru, dýþardan canhýraþ kuþ çýðlýklarýyla pencereye gittiðimde, onlarca karganýn baðrýþarak uçuþtuklarýný gördüm. Apartmanlarýn en tepesine konanlar da hem baðýrýyor, hem de ayný istikâmete, aþaðý bahçeye bakýyorlardý. Siperlere dizilmiþ askerler gibiydiler. Tek farklarý, hepsinin bir aðýzdan düzensiz baðrýþmalarýydý.
Bahçede bir karga, nasýl olduysa, naylon bir askýnýn kanca gibi olan yerine boynunu sýkýþtýrmýþ, uçamýyor, biraz havalanýyor, bahçeye düþüyordu. Apartman görevlisi bahçeye koþtu, kovalayýp yakaladý. En nihayet boynundan askýyý çýkardý. Karga hemen havalanýp, diðerlerinin yanýna gitti. Baðrýþmalar gitgide azaldý. Ve ürkütücü sesler dindi.
Düþündüm; biz insanlar, neden birbirimize bu kadar sargýn deðiliz? Birinin acýsý, binimizin acýsý olmayalý ne kadar oldu? Ýnsanlar, birbirini sevmeyi ve yardýmlaþmayý unuttu gibi. Çoðumuzun hor gördüðü kargalarýn bu hareketi ne kadar düþündürücü.
Ýnsanlar; dünyayý dize getiren aklýmýzla, þu kargalar kadar olamýyoruz. Dünyayý paylaþamýyoruz. ’Hepimiz birimiz, birimiz hepimiz için’ feryât etmiyor. Oysa, dünya ne kadar güzel ve yaþanýlýr olurdu. Yardýmlaþma, duyarlýlýk, paylaþým ve sorumluluk duygularý, her birimizin ilkesi olsa, dünyada mutsuz insan ve hayvan kalmazdý.
Ne yazýk ki, bahçemizin süsü kocaman begonvil aðacýný, penceresini gölgeliyor diye tam dibine yakýn kestirivermiþler. Yüreðim kan aðladý. Pencereden hergün güzelliðini seyrettiðim o çiçekler, ne yazýk ki bir kendini bilmezin sayesinde bu sene açmayacaklar...
Týpký, vatan borcu için giden Mehmetçik’lerin, açmadan solup topraða düþmeleri gibi...
Ýçimiz yanýyor...Ne oldu insanlýða?
Bunlarý yazarken, kedim, gelip baþýný yazdýðým kâðýda yasladý, uzandý, kaldý...
Sanki, o bile duygulandý. Düþünür gibi...
Hâlenur Kor
2 Nisan 2010
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.