sayalým ki aþýðýz
sayalým ki mevsim yaz..
ulu orta bir þarkýyý dolayýp dilimize
bütün sokaklarýný arþýnlayalým þehrin
gölgemizin peþine düþelim
terk edip kendimizi!
koparýlmýþ bütün papatyalardan özür dileyelim sonra
ardý sýra karanfillerden
iðde aðaçlarýndan birde
durup bir köþe baþýnda
tutamayacaðýmýz bir söz daha verelim
bir günaha daha girelim olmadý
bir kere daha ölelim..
kendimizle çeliþelim ne çýkar
kinimizle seviþelim!
demli bir çayýn acýsýna sýðýnalým sabahýn kör vakti
iki þekerli bir keder yutkunalým
rüzgarý alýp arkamýza
Ýstanbul’a inat
boðaza karþý düþlerimizi savuralým
ütüne basýp geçelim geçmeyen yaralarýn
kan revan düðümler atalým dilimize
bildiðimiz ne varsa unutalým
sonra
bir gece vakti
yalana yataklýk eden bir þiir daha yazýp
ve
ekmek banýp acýmýza
kahrýmýzý doyuralým..!