Yapmacýk mutluluklarým var benim. Hemen bozulan, gülüþleri kýrýlýp dökülen. Öptüm dudaklarýný. Az önce kanadým, tadýný aldýn mý acýnýn? Acýdým; Kalbimden kaybetmek yetmedi belkide. Canýmý acýttým. Açtým pervazlarý gidiþin kadar karanlýk pencereleri. Hayret, hava alasým yok bu gün aslýnda. Kendimi asmaktan sýkýldým. Tam pencereden atlanacak hava var dýþarýda. Sokaklar boþ, kaldýrýmlar temiz. Yeni boyanmýþ yaya geçitleri þehrimin. Kendimi beyaza boyayýp þeritlerde yatasým var. Ölmek... Ölmek sorun deðil aslýnda. Cehenneme düþtüðümde, ya seni bulursam karþýmda? Orada, yeniden ölmek gibi bir þansým yok.
Bitti.. Hepsi bu.
Burhan Karaca 29.11.2015 03:14 Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.