Kalbim Parçalandı Kalem Yerine
Yine baþým duman, elimde kalem;
Çiziyorum ruhumun sýr perdesini.
Bu tabloya hâkim bir renkse: elem.
Hüzne boyuyorum can kafesimi.
Ruhumdan elini çek vefasýz yar!
Gölgeni odamdan al da uzaklaþ!
Senin bulunduðun her köhne diyar,
Zehirle kaynamýþ bela renkli aþ!
Umut: ‘En büyüðü kötülüklerin;
Ýþkenceyi uzatýr hep yavaþ yavaþ.’
Eðer bir kulaðý varsa bu yerin,
Bilsin ki ruhumda bitmiyor savaþ.
Hayýr, dokunmayýn bela ülkeme;
Ben orda bir tuhaf garip çilekeþ…
Bilmiyorum n’oldu ýssýz gölgeme?
Taze bir umutla solarken güneþ,
Gece þiirleri denilir elbet;
Uykusuz sabahýn ürünlerine…
Cezam kesinleþti dostlar : ‘Müebbet’
Kalbim parçalandý kalem yerine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet öztürk m. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.