DÜŞ BAHÇELERİ

Býçak yarasý gibi aralanýrken gece,
portakal çiçeklerine ay ýþýðý vurur
bað bozumlarýyla sarhoþ rüzgar
hayallerimi savurur.

Toprak kokulu ilkbahar yaðmurlarý
aðlatýr beni,gözyaþlarým dökülür
çocukluðum boynu bükük ebem kuþaðý
bir kaybolur,bir görünür.

Yeþil düþ bahçelerinde yitirdim gençliðimi,
zaman bir avcýdýr,yüreðimi yaralar
solgun fotoðraflardan geriye kalan,
naftalin kokulu hatýralar.


Sosyal Medyada Paylaşın: