Gün bitiyor Dumaný tüterken soðuk evlerin Ölgün ve titrek... Açlýðý sýnýyor çocuklarýn sabrý Bacalardan yükseliyor yokluk denen melânet
Bir yangýna yürüyor anne telâþý O telâþ ki; Varlýkta anlam, yoklukta ölümdür; bilinsin! ’Ne çaba, ne emek.. adý batsýn hepsinin’ Derken bir baba... Ýflâhý sökülmüþtü çoktan insanlýðýn Taþ kesilen bir nesil, kendini eziyordu Bir baba kürürken ateþini hýrçýn kaldýrýmlara.
Yüreðimiz soðuyor önce Yalanla besleniyor dilimiz Hainliðin rengi, bedeli yok kötülüðün Kifayet etmiyor hiçbir güzellik Çürüdüyse nabzýn bir kere...
Keyfe keder ölüyor kardeþlerim Keyfi, ’’kader’’biliyor çocuklarým Önce içine gömülen can’larý Toprak affetsin dilerim...
Ekim/15
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahsen Armağan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.