Kýrýk döküktü yüreklerimiz
Bitap düþüyordu hep düþlerimiz
Salývermiþtik umutlarýmýzý maviye
Bir balýkçýnýn aðlarýnda
Tutunuyordu belki hayata...
Deniz kabuklarý,
Rüzgar çaný olarak hayat bulduðunda
Onun sesi ile arýnýyordu
Belki ruhumuzda.
Yeniden kanat çýrpýyordu
Bedenlerimiz aþka...
Zifiri karanlýklar,
Aþk ile dönüyordu yine güneþe
Ýçimizde yükseliyordu þarkýlar,
Son volüm ve biz yine pür neþe...
Selda Akçay...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.