Bir Lokma Dut Yaprağı.

Ben...
Dünyaya yeniden gelsem.
Ýpek böceði olmak isterdim..!
Zaman yine bu zamansa eðer..
*
Ve dünya..
Mutsuz..dünya çýkarcýlarýn dünyasý ise hala...
*
Eðer..
Hiç yeþermemiþse,ektiðimiz sevgiler..!
Ben hiç çýkmak istemizdim,
Kozamdan dýþarý...

Ýnanin ki..

Yeðlerdim kendime o zifiri karanlýklarý.
Görmek istemizdim hiç...
Çýkar menfaat uðruna
Fakirin fukaranýn çektiði onca acýyý
Günahsýzca akan oluk oluk kanlarý..
Nasýl olsa,bir lokma dut yapraðý
Doyururdu,benim o küçük karnýmý.
Minnetim hiç olmazdý...
Gelirdi ya benden...
Misliyle yediðimin karþýlýðý.

...Desemde siz inanmayýn..!

Ben..
Yine de kahrolurdum,
Onca emeðim,göz nurum..
Mutlu edecek diye ensesi kalýnlarý.

Belki..
Üstüne basýp,canýmý acýtacaklarý
Çok lüks bir villada,yerdeki halý.
Belki de..
Bol mücefferatlý bir bayanýn o ince þalý,

*
Hasletim..
Emeðim, yaþasa da böyle þaþalý,
Ben yine de kahrolurdum...
Ýsyan edip parçalardým,o karanlýklarý,
O kozayý..

Beklemezdim
Kelebek olup,
Kanatlanýp uçmayý..
*
Ben yine..
Bilinmezlere doðru,terk ederdim o dünyayý..!
...
Belkide...
Baþkaldýrýr,isyan eder
Bu benim kaderim der..
Yeðlerdim,kazanlarda haþlanýp, kavrulmayý...


Mahmut Mücahit Özdemir
29.07.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: