BU ŞEHR-İ İSTANBUL - 5-

Ne demiþti,üstad-ý azam þair,
"Seni sevmek,bir ömre deðer"
Ne kadar da efsunluymuþ,
Bir güzelmiþ,ömre bedelmiþ,
O zamanlarda,þehr-i Ýstanbul,meðer.
O,Cennet boðazýn boynunda,
Firuzeden,elmaslý gerdanlýðý kolyesi,
Gelen geçeni temaþa eder,
Selamlar,el sallar,kýz kulesi.
Þimdilerde,Kiremit rengini giymiþ sýrtýna !
Bülbüllerin,hiç duyulmuyor sesi,
Aþiyan,Çamlýca ve Kuzguncuk tepesi.
Düþmüþ sýrtlarýndan,
Boðazýn rengini kýskandýran,
O,zümrüt gibi yemyeþil,
Abadi,Ýpek elbisesi !
Ýstanbul’u seyrediyorum,
Boðaz da,asma köprüden.
Keyfi kaçmýþ güzel boðazýn,
O da,soyunmuþ doðasýnýn,
Koynundaki,yeþil renkten.
Bizar olmuþ,kalabalýklardan,
Gürültüden,trafikten.
Hüzünlü sýkýntýlar basmýþ,
Sessiz sakin yalýlarý.
Yok olup gitmiþ,yalýlarýn o,
Ýnce,Nazik,naif,
Ýstanbul efendisi,insanlarý.
Ýstanbul’u seyrediyorum,Sultan Ahmet’ten,
Eski adý,At Meydanýndan.
Yok edilmiþ eski,o asýrlýk Çýnarlar,
Öksüz kalmýþ gibi Güvercinler,meydanlar.
Þaþkýn bakakalmýþ,Minareler,
Sanki gölgeleri,biçareler.
Tükettik günümüzde,Ýstanbul’u ve güzelliklerini.
Yine de sunar,altýn tepside,kalan geridekilerni.
Sevenlerine,yine de baðrýndan çýkarýr sunar,
Dillere destan güzelliklerini,
Bu þehr-i Ýstanbul.
Ýþte yine,þair-i azamdan,
Bu kent için beslediði,
En deruni Aþk-ý sevdadan.
"Sende yaþar en güzel rüyayý, yaþayan"
Ben de,çýktým þimdi,
Ýstanbul’u seyrediyorum,
Kalabalýklar arasýnda,"Pera"dan.
Ne yerlisi kalmýþ,ne de Levanten’i,
Ýstilaya uðramýþ sanki,þehrin her yeri.
Ýstiklal caddesinde,þimdi,
Lumpen’lerdir,yalnýzca dolanan.
Bu þehre verdi en büyük zararý,
Muktedirler düþünmeden,iþlediler yanlýþý.
Götürmediler,Anadolu’ma iþi aþý,
Ýki dilim ekmek uðruna düþtü yollara,
Anadolu’dan geldi,göçtü her kiþi.
Þimdi,dýþý seni yakar bu þehrin,
Ýçi de,artýk beni.
Ýstanbul’u seyrediyorum Taksim meydanýndan.
Bu kadar mý soðuk ve ruhsuz hale sokulur bu meydan.
Hiç eser yok,o onurlu alandan.
Buldum kendimi içinde bir an,uðradým,
Taksim gezi parkýna.
Ýnsanlar,boynuna vurulacak zincirleri,
Burada anlayýp,vardý farkýna.
Gençlik burada soktu çomaðý,
Onursuzca güdülmenin çarkýna.
Ýstanbul’u seyrediyorum,Piyer Loti kahvesinden.
Hiç eser yok, zevkle seyrinden,
"Altýn boynuz" Haliç’in güzelliklerinden.
Göz zevkim yara aldý üstündeki,
Ucube benzeri,güya asma köprüden.
Ýstanbul’u seyrediyorum,eski fotoðraflarda,
Þairin yazdýðý dizelerde,satýrlarda.
"Nice ýþýltýlý,parlak þehirler vardýr dünyada"
Ama böylesi gelmemiþtir,gelmeyecek,
Asla bir daha.
Gözlerim nemleniyor,dalýp gidiyorum hatýralara,
Baktýkça albümlerde,tek tek eski fotoðraflara,
Bu þehr-i Ýstanbul’a.
Ýstanbul’u seyrediyorum,
Saray burnu,Üsküdar,Sarýyer sahilinden,
Kuzguncuk,Aþiyan,Çamlýca,Emirgan tepelerinden,
Artýk gözlerim kapalý !
Zihnimin albümlerinden,
O eski,güzel resimlerinden.
Bilmiyorum,bundan öte ne yapmalý ?
kainatýn göz bebeði bu þehri,
Eski anýlarýn hayallerinde,Eski güzellikleriyle,
Ýç burkulu hüzünlerle,ebed-en yaþatmalý,
Bu kadim,Þehr-i Ýstanbul’u...

-SON-

Tuðal KÖSEMEN-16.06.2015











Sosyal Medyada Paylaşın: