labirentlerin içindeyiz,
sorduk mu hiç
zaman içinde zamana
’nereye götürüyorsun beni,
nerede çýkýþý bu karanlýk tünelin?!’
attýðýmýz her adým
yakýnlaþtýrýyor ise bizi ölüme,
geceler gündüze dönüyor
kaçýyor ise uykularýmýz;
elimizdedir akibet,
ayný yoldan gidip
hatalarý yineleme
pür dikkat labirentleri takip et!
’doðru zamanda
doðru yerde ol(a)mamak’
geciktirir yaþama,
vakitsiz çalar kapýlarý ölüm...
ben ki ölüme çelme takýp
çökertenlerdenim diz üstü;
çýlgýnca sevmiþim dünyayý
yýldýzlarý, güneþi, ay’ý
daðlarý, denizi
akarsularý rüzgârý;
ölsem de gam yemem gülüm...
insan olan insana
yaþamak zûl gelir
arasýnda bunca þerefsizin;
ey arsýzlar, hýrsýzlar,
yetim hakký yiyen
hazine baþýndaki tilkiler,
ölümü þeref kabul ediyorsanýz
bu þeref sizin(!)
Þaban AKTAÞ
26. 04. 2015