Baþak dallarýndan eðiliyordu zaman
biz bükülürken ha bire kollarýmýzdan
Masum ve öfkeliydik
ya da tam tersi
-ne fark eder-
Eðrilip kopan bir ipin çýkrýðýydýk farzet ki
biçimsiz ellerde dokunuyordu ömrümüz
ve okunuyordu canýmýza...
Hayli incelmiþti saçlarýmýz
kýrýklarý alýnan bir taraðýn ucunda
Bu þehrin tam ortasýndan yýrtýlmýþtýk seninle
dinlenmeden eskiyen
dillenmeden unutulan þarkýlar gibi...
Biz seninle
kendine yabancý ülkelerin
esir ve satýlmýþ uykularýydýk...
Düþlerinden çürümeye baþlar önce insan
-öyle bildim ben-
Ellerinden asýlýr; öpülesi ellerinden
Nasýrlý ve sýcak avuçlarýn yerini
pürüzsüz bir mermer soðukluðu alýr
geç kalýr insan ölmeye bile...
Biz seninle sevgili
eni konu fazlaydýk bu ömre..
Ve bu ömür
z’amansýz bir keder gibi iþlemiþti tenimize...
Geçtik sonra hepsinin üzerinden
tren raylarý gibi soðuk ve hissiz...
Paslý bir kilidi söküp yerinden
yeni kapýlar ilikledik gözlerimize
açýlmayan...
Özlem TARHAN
Mart/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
TASVÎR-İ EFKÂR BÜYÜDÜM... Balat Göç Ünlem(e)lerim Hasbıhâl devrik aşk Âvâz Ney'hâne Hebâ