Zembereðinden kopmuþ zaman en kötü zaman
Bundandýr bana karþý aklýmla yarýþýr an
Adýmdan söz ettiren tüm sözcükler kayýpta
Ben beni yenemedim talihime kýyýpta
Bir karýnca üstünde razýydým ter dökmeye
Savunmasýz yanýmla önünde diz çökmeye
Her ne yana döndüysem içlendim için için
Sonra içleniþime sordum ’ içlendin niçin’
Görülmeye deðerdi bir hüznün serzeniþi
Zor geldi biraz bana kalp gözümü yeniþi
Deva sayýp rüyamý kuþanan uykularým
Uyandý karanlýkta sallandý korkularým
Titreyen dudaðýmdan býraktýðým her nefes
Namýma suç iþlerken geri atmadý vites
Cüssemi omuzlayan ucu sökülmüþ halý
Yürüdü benim ile dili yutmuþ ahali
Geçtiðim tüm yollarý takipte sinsi gölge
Ýhlal etmiþ havayý göðe vermiþ genelge
Gün batýmý þehrimde kaldýrýmlarý yaktý!
Bir çift rugan papucum ve direnen ayaktý
Vay benim deli gönlüm hani sendin vefalý
Neyine güven duyup kandý bu dik kafalý
Þimdi git yalnýz býrak nasýlsa cemre düþtü
Mevsim yaþanmýþlýðý yadýmda güzel düþtü
Kopan fýrtýnalardan zihnim de yorgun yargýç
Ve geldiðim noktanýn önündedir baþlangýç.
Nezahat YILDIZ KAYA