Umudum besliyor beliyor beni daha bahara varmadan topraðý delen tohum gibiyim
karanlýk mahzenimden çýkarýyorum baþýmý gözüm arkada kalýr ölemem ben ölemem yeþil filizi yapraklar arasýnda bir Lale’yim þimdi bir asra damgasýný vuran saltanat bahçesinde
çatlarým orta yerden kendimi beðenmesem mevsimine göre açýyorum haþin rüzgarlarla fýrtýnalar kasýrgalarla soluyorum soluyorum soluyorum
zehirli bir havayý solurken yeniden soluyorum
bir yudum suya muhtacým Afrika’lý çocuk aç diyoruz sade onlar mý
bir lokma sevgiye aç bütün o sabiler çýlgýn bir devrin korku senaryosu baþ rolde elleri kýrbaçlý güllabiler
derin kazdýn zalim söktün topraðýmdan hele de bu acýmasýz rüzgar ve yýrtýcý kuþlar
küstüm çiçeði deðilim küsmem uzun süre affederim çiçek olmayý ben istemedim ki gün olur mor zambak olur açarým arsýz þýmarýk bir çiçek misali acýk gülümseseler bana
ölüyorum ölüyorum ölüyorum mahvediyor bu þarkýlar gözüm hep arkada doyamýyorum yaþamaya ayrýlamýyorum sevdiklerimden bir çift gülen göze bir tatlý söze dönüyorum diriliyor ölü ruhum
tüm zamanlarýn en parlak çiçeði olup çalýyorum kapýný doðum gününde döktüðün sevinç gözyaþlarý ki öz suyum benim caným oðlum
annen
Þiirime ses, nefes olup ruh veren deðerli þair Hicran Aydýn Akçakaya gönül dolusu teþekkürlerimle...
Yüksel Nimet Apel 13/Þubat/2015/Cuma/Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.