DİRİ DÜŞLER MEZARLIĞI:

/ Önemli deðildir aslýnda kimin baktýðýnýn;
Ayna mýdýr yüzü anlamlý kýlan, yoksa yüz müdür aynayý mecbur kýlan?

Hiçbir önem taþýmaz aslýnda hangi þairin, hangi þiirde intihar edeceði;
’Ýntihar ne kadarýný öldürebilir kendimizin’.../


I

Geceydi;
sararan bir eylüldü yüzün, aðlayýcý ve yorgun...
þakaklarýnda gecikmiþ intiharlarýn, saçlarýnda deli rüzgarlarýn kendini sýnadýðý...

Ben hayatýmý yaþayarak kirlettim / içimde hep bir keder gezdirdim;
acýmasýz bir cinayetin kanýtýn da gizlendim.
kimseler,
görmedi kimseler seni ne çok sevdiðimi...

II

Ey eskimiþ bir hasreti söyleyen uzaklýk;
pusulara düþer yolum, uçurumlarda sesim yankýlanýr,
bu yerlerde benim kalbim yaðmalanýr...
bilmem ki hangi yolculuk beni sana taþýr;
kentlerin koynunda orospular, daðlarýn sýrtýnda kahpeler dolaþýr.

III

Cümleleri talan edilmiþ þiirlerle gelmiþim
aldýrmaksýzýn uðultusuna rüzgarýn,
yüzünü býraktýðýn satýr aralarýnda sýrýlsýklam ünlemler giyinmiþim;

Bilmem ki hangi rafta kalmýþ benim hikayem !..

IV

Geceydi;
daha tenleri ipotekli fahiþeler daðýlmaz efkarlarýyla yüzünü besliyordu aynalarda...
sen, o an soykýrýmýsýndýr þiirlerin..
iþgal altýndaki bir þehirde baðýmsýz ellerin
gözlerin ki, omurgasý kýrýk bir þarkýnýn içinde...

Daha tenleri ipotekli fahiþeler daðýlmaz efkarlarýyla kendini demliyordu o þarkýlarda...
sen, o an yaþamýn þakaðýna dayadýðým tetik
sen, o an Filistin’de bir ana;
özgürlüðü boðulmuþ, iradesi býçakla kesilmiþ,
acýsý boðulurcasýna...
yalnýzlýðý, tepeden týrnaða ve çýrýlçýplak...
çaresizliðin damarlarýnda türkü söyler katýksýz
þiir kadar umutlu ve yiðit
tanýmsýz bir yalnýzlýðýn kollarýnda iltihaplý þarkýsý...

Ýþte o an, ellerim ayaz... ellerim kan... ellerim uðruna çok öldüðüm tuzaklarda...
ellerim, öyle zavallý ve büyüdükçe kederi büyüyen yoksul çocuklar gibi...

Sen, o an bir küfür gibi öfkesine tutunmuþ
belki de rengine tutunmuþ bir menekþe ...
bir notasýn þarkýsýna tutunmuþ.

/... Ama bilincin yetmediði acýlarda,
hayatla kopmuþsa ipiniz, neresinden tutunmalý?../


V

Bilirsin;
bazen, bazý þiirlere aðlanýr
her yara kendi kabuðuna saklanýr
her uçurum gider kendine yaslanýr;
her aþk ayrýlýðýn çarmýhýnda paslanýr...

Bir ölüm oturur her yaþamýn avlusunda
aþk gider, yara kalýr...
aþk kalýr, yara kimde kalmýþsa...

VI

Gözlerinden söz etmiyorsa þarkýlar;
gülüþlerin sarkýyorsa hayatýn irileþen uçurumlarýndan
ölüm bir namlu gibi duruyorsa ensende
-ve savruluyorsa düþlerin ortalýk yere,
yine de yasýný tutmuyorsa þiirler katledilmiþ saflýðýnýn;
býrak, sözcükler fuhuþ’unda en güzel þiirleri ’pezevenk’ler yazsýn...

Çok eskidir þiirin insana olan sadakati...
þiirdir derinleþtirir hayatýn anlamýný,
þiirdir çoðaltýr yalnýzlýðý...
ve derindir kalemin deðdiði yara...

-Ama kesmek gerek gardaþ;
kaný kanadýðý, acýyý acýdýðý yerden-

VII

Bir geceyi daha piç ettik, bir sabahý karþýlarken;
intihar süsü yaþamlarda..

Herkes böyle eksildikçe artaný benim deðil
uzayýp giderim - gitmeler...
ben orda bir deniz olsam martýlar benim deðil
gürül gürül akan bir nehirsem bile aktýðým benim deðil...



( Birdal Erdoðmuþ / 2OO4)



Sosyal Medyada Paylaşın: