Ozaným diye yüksünme !..
Ozan destan þairidir;
Kahramanlýk aþýlayan,
Sözünün þahbaz eridir...
Ustasýndan alýr fendi,
Durmaz gezer köyü, kenti,
Bam teliyle bas sesiyle
Tavrýyla destandýr kendi...
Doðruluktan þaþmayandýr,
Zulme karþý susmayandýr,
Zorbanýn en zorlusuna,
Ölse kulak asmayandýr...
Dili Hakka çevrik olur,
Gözü içe devrik olur
Eritir demir daðlarý,
Türküsü de kavruk olur...
Halkýn gözü kulaðýdýr,
Gerçek gönül ulaðýdýr;
Kadim Baksý töresince
Diken toplar, gül daðýtýr...
O ki saf ilham pýnarý,
Sular efsane çýnarý;
Özgün ifade gücüyle
Türkçemizin þah damarý...
Baðdat’ta sur atlayan O,
Pilevne’de patlayan O,
Doðaçlama coþkularla
Duygularý katlayan O...
Baþ’tan hesap sorucudur,
Zorda düzen kurucudur,
Fitne balçýðýna düþmez,
Sarsýlmaz birlik burcudur...
Sezgisi Allah vergisi,
Özden özettir bilgisi,
Ýhanete geçit vermez
O’ndaki vatan sevgisi...
Bilge, mahný düzdün, kime !?
Taþý oturt gediðine !..
Ozanlýk millet payesi,
Gül geç, uyak delisine !..