Þu köhne Dünya’nýn gam tezgâhýndan,
Umut ilmeðini çözmek de varmýþ;
Cennet kurgusuna lâyýk bir ömrü,
Azap imbiðinden süzmek de varmýþ…
Sitem tayý sarp yokuþa sürerek,
Buzul bakýþlarda serap görerek,
Vefasýza vefa dersi vererek,
Çile deryasýnda yüzmek de varmýþ...
Yapmak istedikçe gönüllerde ev,
Hedef saptýrýrdý ben-merkezli dev;
Kalbim uyarýrdý: Onu bile sev
Ne ki, karizmayý çizmek de varmýþ…
Þartlar olgunlaþsýn piþelim derken,
Ateþe ram olduk çözüm ararken,
Sinemin volkana dönmesi erken,
Kül kömür savrulup tozmak da varmýþ…
Yâr gizem yarlýðý idam fermâný;
Hâyâli nazýna sevdâ kurbaný;
Böyle bir ecelde can örter caný;
Yürek içre mezar kazmak da varmýþ…
Matem yastýðýna gömdüm yüzümü,
Menekþe bahtýna yumdum gözümü;
Þaire býrakýp final sözünü,
Duymadan esriyip sýzmak da varmýþ…
Bilge der: Bu ceset özüme perde;
Beyaz bayrak çekti bir onmaz derde;
Feleðin kalemi kýrdýðý yerde,
Aþk’ýn kanununu yazmak da varmýþ…