Ey hayat

ey hayat, seni yazarken boca ediyorum bütün korkularýmý
ey hayat, seni yazarken ölüme cesur adýmlarla yürüyorum.

yani senden yana kalmýyor hiçbir endiþem
ve kalemim öyle yürüyor ki, sokak baþlarýna doldurduðun ve acýmadan attýðýn
onlarca masum insanýn cansýz bedeni beni korkutmuyor,
gördükçe yüzlerini biraz daha yürekleniyorum aksine.
çünkü yüzlerine sanki gökten inen mavi bir parýltýyý tebessüm ettiler.
onlar da ölürken korkusuzdu,ölüme halay çektiler.

ey hayat!sen nerde bir mazlum varsa çökerdin üzerine biliyorum
köþeye sýkýþtýrýp önce sindirip sonra öldürmekte ustasýn
sen taktiksel bir dehasýn. üstüne yok, alkýþlýyorum seni
yanlýþ anlama beni,
kýçýmla gülerek,kahkaha atarak,despotluðuna öfkelenerek
alkýþlýyorum seni.

sen bir kancýktan daha kancýktýn,pusu kurmasýný
ekmeði için mücadele edeni vurmak için her an fýrsat kolluyordun
nerede yakalasan bileylenmiþ giyotinlerinle boðuyordun.
oysa bilmediðin ve unuttuðun biþey vardý
her ölüm bizi biraz daha cesaretlendiriyordu
birikmiþ korkularýmýzý üzerimizden atýyordu
üzerine üzerine geliyorduk
göðsümüzü duvar gibi siper edip
ölümüne yürüyorduk senin sokaklarýndan.

þimdi bu sokaklardan beni kim sürebilir ki
her gün biraz daha umudun harlandýðý yüreðimle
delikanlý gibi çöküyorum kancýk pusularýnýn içine.
bu oyunu ben ve benim gibiler bozacak diyorum
hani sonu ölüm olsa bile
yürüdüðümüz bu yolda korkularýmýz deðil
cesur adýmlarýmýz utkuyu kazanacak..
ve sen hep kaybedeceksin ey hayat!
hep kaybedeceksin
hep kaybedeceksin!!!!!

ekim/2014
Sosyal Medyada Paylaşın: